Wat een lijden maken veel mensen mee. De afgelopen weken ben ik daar diverse keren mee geconfronteerd. Een vrouw die na twintig jaar huwelijk op een ochtend totaal onverwacht van haar man kreeg te horen dat hij wilde gaan scheiden. Een vrouw bij wie de kanker voor de vierde keer is teruggekomen. Een familie waar de oma overleed…
Het lijden in de wereld gaat christenen niet voorbij. Ook in kerken en gemeenten waar wordt gesteld dat er in Gods gemeente geen ziekte voorkomt, worden mensen ziek en overlijden er mensen. Toch mag er, dwars door onze tranen en ons verdriet heen, hoop en verwachting zijn, als we de Here Jezus mogen kennen.
Ik zal een paar citaten geven uit enkele mails en gesprekken om het lijden, maar ook de verwachting concreet te maken.
1. ‘Er is bij mij voor de vierde keer kanker ontdekt, vier maanden geleden. De vorige operatie was zo verschrikkelijk zwaar, dat ik toen al had besloten me niet meer te laten behandelen, mocht de kanker terugkomen.
Momenteel gaat het redelijk goed en ik ontvang een rust en een vrede van God, die werkelijk alle verstand te boven gaat. Ik geniet van elke dag die God mij nog wil geven. Ook komen er nog veel mensen op mijn weg, voor wie ik nog iets mag betekenen.
In mijn privéleven heb ik veel meegemaakt. Ik verloor door een scheiding eerst mijn liefste en toen we in therapie gingen om weer een nieuwe start te maken, overleed mijn man aan een hartstilstand. Onbeschrijfelijk verdriet…..
Ondanks het enorme verdriet is God daar met Zijn liefdevolle armen om me heen en mag en kan ik verder. Zijn onbegrijpelijke liefde en steun zijn zo waardevol!!!!!!!! En de vrede, de vreugde en de blijdschap van het geloof die ik mag ervaren zijn nauwelijks te beschrijven. Ik kan en mag zingen te midden van mijn duisternis en ik doe dat dan ook. De waarom vragen stel ik allang niet meer. Ook de waartoe vragen niet meer, maar wel: Heer, hoe nu verder.
Mijn hele leven heeft zich gekenmerkt door ziekte, pijn, lijden, rouw, verdriet en eenzaamheid. Ik kwam als meisje van tien jaar tot een persoonlijk geloof in Jezus Christus op een openbare school tijdens een Bijbelles. Opgevoed in een ongelovig gezin. Mijn leven ging niet over rozen, maar in mijn leven met Christus heb ik het meest fantastische leven op aarde gehad.’
2. ‘Oma is overleden. Ze was erg ziek. Ik ben heel erg verdrietig en mis haar. Maar gelukkig hoeft ze nu niet meer te lijden. Ze mag nu altijd gelukkig zijn bij de Here Jezus in de hemel.’
3. ‘Na twintig jaar huwelijk zei m’n man totaal onverwacht dat hij niets meer voor me voelde. Hij wilde scheiden en inmiddels heeft hij een ander. Ik weet dat God de scheiding haat. Ik houd me vast aan Hem. Hij zal ons huwelijk herstellen. Gelukkig zijn er veel mensen die biddend om mij heen staan en die me ook daadwerkelijk steunen en ondersteunen.’
4. ‘M’n kinderen willen, op één na, niets meer van het geloof weten. Ze willen ook geen contact meer met ons hebben. Dat doet zoveel pijn en geeft ons zoveel verdriet. We zien ook onze kleinkinderen niet meer. Maar we blijven wel voor hen bidden.’
Zomaar vier voorbeelden, waaraan ik zo een hele lijst zou kunnen toevoegen. Wat een verdriet. Wat een pijn. Maar ook: wat een genade geeft de Here God om door te gaan, in vertrouwen op Hem.
We zeggen wel eens gemakkelijk dat het leven niet over rozen gaat. Maar je moet er zelf maar mee worden geconfronteerd. Dan komt het erop aan. Wat een genade is het dan als we de Here Jezus mogen kennen en mogen ervaren dat Hij ons vasthoudt, voor ons zorgt. Dat Hij meegaat, hoe moeilijk de weg soms ook is. Dan mogen we het (soms) ervaren wat Psalm 33:18 en 19 zegt: ‘Zie, des HEREN oog is op hen die Hem vrezen, die op Zijn goedertierenheid hopen, om hun ziel van de dood te redden, en hen in het leven te houden in hongersnood.’
Ter bemoediging verwijs ik naar 2 Korinthe 4. Vanaf vers 16 lezen we daar: ‘Daarom verliezen wij de moed niet, maar al vervalt ook onze uiterlijke mens, nochtans wordt de innerlijke van dag tot dag vernieuwd. Want de lichte last der verdrukking van een ogenblik bewerkt voor ons een alles verre te boven gaand eeuwig gewicht der heerlijkheid, daar wij niet zien op het zichtbare, maar op het onzichtbare; want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig.’
En hoofdstuk 5 vervolgt dan in vers 1: ‘Want wij weten, dat, indien de aardse tent, waarin wij wonen, wordt afgebroken, wij een gebouw van God hebben, in de hemelen, niet met handen gemaakt, een eeuwig huis.’
En vers 6-9: ‘Daarom zijn wij te allen tijde vol goede moed, ook al weten wij, dat wij, zolang wij in het lichaam ons verblijf hebben, ver van de Here in den vreemde zijn – want wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen – maar wij zijn vol goede moed en wij begeren te meer ons verblijf in het lichaam te verlaten en bij de Here onze intrek te nemen. Daarom stellen wij er een eer in, hetzij thuis, hetzij in den vreemde, Hem welgevallig te zijn.’
Weet u, een poosje geleden vertelde ik aan een groep lichamelijk gehandicapten iets over het thema ‘Gebroken dromen’, over als je leven anders gaat dan je had gehoopt en verwacht. Aan het eind reageerde één van de aanwezigen door te wijzen op Romeinen 8:18: ‘Want ik ben er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid, die over ons geopenbaard zal worden.’ Dat raakte mij. Hij had recht van spreken! Dat was zijn hoop. Die verwachting, die zekerheid gaf hem kracht, kracht van God Zelf.
Er komt een einde aan het lijden. Soms door genade in dit leven, als God genezing geeft, of herstel van gebroken relaties. En zeker na dit leven, of al eerder, bij de wederkomst van de Here Jezus. Dat uitzicht mag ons nu al vertroosten en verblijden.
Tot slot citeer ik daarom de eerste verzen van Openbaring 21: ‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan, en de zee was niet meer. En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is. En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God Zelf zal bij hen zijn, en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. En Hij, Die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw.’
Dirk van Genderen
Geplaatst op zaterdag 28 november 2009 om 11:44
Beste Dirk,
Ik heb lang geleden een artikel over mijn (naar de mens gesproken) moeizame leven geschreven. Ik zal het je straks toemailen, omdat het m.i. te lang is om hier te vermelden.
Een gedeelte, namelijk het begin en eind wil ik wel graag vermelden. Hopelijk ter bemoediging van velen.
“En wij weten dat voor hen die God liefhebben, ALLE dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die naar Zijn voornemen geroepen zijn.” (Rom. 8:28 – HSV)
Ik hoop dat ook u bovenstaande kunt beamen; niet alleen als het u op dit moment goed gaat, maar ook als, naar de mens gesproken, u veel tegenzit. Nu, mij zit, naar de mens gesproken, van alles tegen. Maar toch ga ik steeds meer ‘zien’ dat alles wat ik meemaak en meegemaakt heb, “mede-werkt ten goede”. Opdat mijn leven zal komen op het punt van: ALLES tot eer en verheerlijking van Zijn Naam alleen.
De laatste tijd heb ik regelmatig opmerkingen te horen gekregen als: “Je ziet er gelukkig uit” of “je straalt iets uit”. Maar nog niet zo lang geleden stonden mijn ogen vaak onrustig, met grote, angstige pupillen. Dat ik de laatste tijd andere geluiden hoor, daar dank ik de Heer voor. Het is een wonder van Hem. Het is het, door Zijn genade, uitstijgen boven de problemen van elke dag. Naar de mens gesproken voel je je rot en toch kan je de blijdschap van de Heer ervaren en uitstralen.
…
In december 2007 werd – na veel klachten van mijn kant – voor de zekerheid een catheterisatie (van en nabij het hart) gedaan omdat ze dachten dat mijn vaten wel eens verstopt zouden kunnen zitten. Daar bleek echter het tegenovergestelde. Ik bleek een aneurysma te hebben (dat is: een bloedvat dat – sterk – verwijd is), vlak bij het hart. Op het moment van ontdekking was het vat zo’n 4½ cm. doorsnee en dan zeggen ze erbij dat de (plotselinge) knap- of springkans 10-15% is, waarbij er geen kans van overleven is. Bij 5½ tot 6 cm. wordt de knap- of springkans te groot (namelijk zo’n 50%) en dan wordt er afgewogen of een – overigens zeer risicovolle – operatie haalbaar is. De “voors en tegens” van die operatie worden dan tegen elkaar afgewogen. Deze diagnose was even slikken, maar omdat mijn leven in de hand van de Heer ligt kon en kan ik gelukkig met redelijk goede moed verder leven.
En wat ik zeker niet verwacht had was dat ik vanaf eind 2008 een eigen website zou krijgen (een bevriende voorganger/broeder kreeg het van de Heer op zijn hart om deze website voor mij te maken). En vanaf die tijd ben ik dus “druk” met het uittypen en bewerken van Bijbelstudies voor op de website (www.eindtijdbode.nl), in de hoop zo tot zegen te kunnen zijn voor velen.
Dus, de Bijbeltekst boven dit artikel, namelijk “En wij weten dat voor hen die God liefhebben, ALLE dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die naar Zijn voornemen geroepen zijn” begint steeds meer vorm te krijgen.
Prijs de Heer.
Geplaatst op zaterdag 28 november 2009 om 13:13
Lijden
Ik heb onnoemelijk veel geleden en nóg, het tekent mijn leven. En toch, er heeft daadwerkelijk een verandering in mijn leven plaatsgevonden. Die verandering is dat God mij heeft verlost en bevrijd uit een vreselijk leven. Of het lijden nu voorbij is? Nee! maar ik ga er anders mee om, Jezus Zelf leert mij om door dat lijden, van pijn, verdriet en verworpen zijn, op Hém te zien en daardoor tilt Hij mij boven de omstandigheden uit. Als er iemand weet van pijn, lijden en verworpen zijn, dan is dat Jezus! Ik kijk dus met andere ogen naar mijn lijdensweg hier op aarde.
Werelds gezien stelt mijn leven weinig voor, ik ben niet iemand om jaloers op te zijn, geen weelde, geen welvaart, geen voorspoed, weinig aards geluk… Wél een heel rijk geestelijk leven en een band/relatie met Jezus die alleen maar sterker en dieper wordt.
Een pittig onderwerp Dirk. Ik heb veel met dit thema, woorden schieten tekort om al dat lijden te benoemen in mijn persoonlijk leven, maar ook hoe wereldwijd geleden wordt, vooral onder onrecht en uitbuiting, armoede, maar net zo goed onder ziekte en verdriet, eenzaamheid, huiselijk geweld, gebroken huwelijken, gezinnen,relaties, enz., enz.
Mijn enige houvast in dit leven is Jezus de Messias, Die spoedig terugkomt om aan al dat lijden en de onrecht een einde te maken. Hij komt om deze wereld te richten in gerechtigheid, dat is iets om hoopvol naar uit te zien. Diezelfde Messias, Jezus draagt ook mijn lasten, ik hoef die last niet alleen te dragen! Maranatha!
Hoe kunnen we mensen helpen, tot troost zijn in hun lijden? Neem me niet kwalijk, maar vaak wordt – heel goed bedoeld – met Bijbelteksten geslingerd. Wat deed Jezus/YESHUA?!
Wat heb je nodig in je diepste ellende? Juist! een barmhartige Samaritaan! Iemand die naar je omziet en je komt opzoeken, jouw wonden verzorgd met olie en wijn (olie en wijn is een teken van de Heilige Geest). In plaatst daarvan voelen en weten velen zich in de steek gelaten in deze keiharde, medogenloze maatschappij, in de steek gelaten, niet alleen door de overheid, ook door de kerk! (dit moest me van het hart) en het wordt nog veel erger…
Dankjewel Dirk, dat deze site ruimte geeft om voor elkaar te bidden, wat een troost, te weten dat er voor je gebeden wordt.
Gods zegen en Zijn Shalom toegewenst!
Geplaatst op zaterdag 28 november 2009 om 18:37
Gen.2:17 Maar van den boom der kennis des goeds en des kwaads, daarvan zult gij niet eten; want ten dage, als gij daarvan eet, zult gij den dood sterven.
Doordat Adam en Eva dit gebod overtreden hebben is de dood werkzaam geworden in allerlei ziekten en achteruitgang van het lichaam door ouderdom. De mens is daardoor zondig geworden en dat uit zich in al het verdriet dat men elkaar aandoet.Veel lijden is daardoor over de mensheid gekomen. Maar groter is Gods genade die ons in Zijn Zoon eeuwige heerlijk aanbiedt. Zoals broeder Dirk met diverse teksten aangeeft en één van de aanwezigen aangaf Rom. 8:18. Voor alle gelovigen in de Here Jezus Christus komt inderdaad een einde aan het lijden. We mogen ook denken aan: “zonder persing geen olie”, en olie is het beeld van de Heilige Geest en “geen dal zonder bergen”, wij mogen nu reeds leven op de bergtop, door de reine lucht omboogd. Ik mag drinken uit de bronwel, die nooit zal zijn verdroogd.
Ja, ‘k mag mij voeden met het manna, dat God geeft met milde hand. Omdat ik woon in ’t beloofde land.
Met vriendelijke groet,
baruch.
Geplaatst op zaterdag 28 november 2009 om 20:30
Geestelijk lijden.
Ik heb veel geestelijk geleden in het verleden met veel “hartpijnen” en kwalen.
Sinds ik (10 jaar geleden) Jezus in mijn hart heb ervaren en gesloten, voel ik mij bevrijd van alle “hartpijnen”. De lichamelijke pijnen en kwalen, die iedere mens toch heeft, zijn toch niets in vergelijking met de lijdensweg van Jezus, Die Hij tot de dood toe heeft volbracht ter vergeving van onze zonden en daardoor, alleen via Hem, weer onze verzoening met God.
Een van de grootste “pijn” veroorzakende kwaal in onze maatschappij, zijn de vele echtscheidingen met kinderen en om hier iets via de Christelijke politiek aan te doen, (mijn “opdracht”) daar wordt niet naar geluisterd. Daar krijg ik nou wel weer “hartpijn” van, maar ik blijf vertrouwen op de Here Jezus en wacht geduldig op zijn wederkomst.
Hub. Eussen
Geplaatst op zaterdag 28 november 2009 om 23:20
Nu zien wij nog door een spiegel in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht.
1 Kor. 13: 12
Geplaatst op donderdag 3 december 2009 om 21:45
Beste Dirk, er is inderdaad heel veel leed onder de mensen de Satan stookt in elke relatie, kerk of ander werk van de Heer. Hij weet dat zijn tijd kort is en gaat als een briesende leeuw tekeer zoekende wie hij nog kan verlijden, verslinden. De teksten die je uit 2 Kor. 4-5 en 6 aanhaalde, zijn dan ook zeer vertroostend, al leven we in een verbroken wereld vol zonde en ongerechtigheid. Wij weten dat na dit aardse bestaan waar we eigenlijk niet meer passen, er zoveel moois op ons wacht waar we geen voorstelling van hebben. Zeer verdrietig vind ik dat familieleden of vrienden er weinig of niets meer mee hebben en ook veel kinderen gelovig opgevoed er niets meer aan doen, en jou ook niet meer echt begrijpen, ook al spreek je er niet eens over. Ze merken toch iets aan je. Het is zo’n grote rijkdom als je jezelf veilig weet in Zijn hand, altijd een plaats waar je naar toe kunt gaan met al je pijn en verdriet, maar ook om te danken vooral het goede!
Dirk, fijn dat zoveel mensen de weg hebben gevonden naar je nieuwsbrief en je commentaar, dit moet ook bemoedigend voor jou zijn. Allen Gods zegen toegewenst.
Geplaatst op zaterdag 5 december 2009 om 23:29
Beste mensen, wat ben ik blij met dit soort sites. Ik ben in mijn familie de enige christen en dat is niet altijd makkelijk, geloof me, zeker niet thuis bij mijn man en kinderen. Ik bid elke dag om wijsheid en om bescherming van het bloed van de Here Jezus om mijn kinderen, man, ouders etc. te beschermen tegen de duistere machten die volop aanwezig zijn. Wat ben ik dankbaar met kennissen uit mijn dorp/kerk die net als ik christen zijn en met hen dingen kan delen. Maar ik ben ook dankbaar met sites als deze, Groei en nog vele andere. En natuurlijk de Bijbel, dat is mijn enige houvast. Ik weet dat veel mensen lijden, om wat voor manier dan ook en op deze manier kunnen we elkaar steunen en tot zegen zijn. Ga a.u.b. door met deze site en ik wens u en jullie allemaal Gods onmisbare zegen en genade toe.
In Christus verbonden,
Tonnie
Geplaatst op zondag 27 december 2009 om 21:35
Beste mensen,
Wat een rijke zegen om op deze nieuwsbrief geabonneerd te kunnen en te mogen zijn. Bedankt Dirk en iedereen die hier reageert. Het is mij tot grote steun! Het leven is mij hier één groot tranendal zoals beschreven staat in de Bijbel. Getroffen werd ik door hetgeen Parel hierboven schreef!
Hoe zwaar wordt het lijden versterkt door kreten en teksten, hoe waar die ook zijn, en door onbegrip van familieleden en het afwezig zijn of in zeer geringe mate, van het medeleven juist van kerkmensen! De groeten kun je krijgen via via, of soms een kaartje, maar een telefoontje, een email of een bezoekje?
Voel me zwaar in de steek gelaten al zovele jaren lang!
En op huisbezoek vergeefs aangegeven.
Maar ja, het blijven ook mensen en van mensen moeten wij het niet verwachten, maar van God alleen! Maar verwachten van de kerk zou toch wel moeten. Waar is de onderlinge liefde? We moeten elkaar toch tot een hand en een voet zijn? Maar ach, kerkenraden hebben het te druk met vergaderen zeker?