Achthonderd Nederlandse kerken lieten enkele weken geleden hun klokken luiden voor het milieu. Nu, na de verschrikkelijke aardbeving op Haïti, zouden ze hun klokken kunnen luiden om gebed en hulp te vragen voor de mensen die zo onvoorstelbaar zwaar getroffen zijn.

Ik las namelijk een noodkreet van een Haïtiaanse voorganger: ‘Wat jullie voor ons kunnen doen, is bidden, bidden, bidden. Bid alsjeblieft voor ons.’
Opvallend is, dat ondanks de omvang van de ramp op veel internetblogs het geloofsvertrouwen op Gods bescherming ongeschokt is gebleven. Willemien Krul van de Mission Aviation Fellowship (MAF) schrijft de avond na de aardschok samen Psalm 18 te hebben gelezen: ‘Vers 8 zegt: ‘Toen dreunde en beefde de aarde; de grondvesten van de bergen sidderden en daverden, omdat Hij in toorn ontbrand was’. Nooit eerder is dit zo echt voor me geweest. Om de aarde te voelen beven en de fundamenten van de bergen te voelen schudden.’ Ze is haar angst nauwelijks te boven: ‘Ik ben in shock en als ik een glimp van mezelf in een spiegel zie, merk ik dat mijn ogen permanent wijd open staan.’

De kerken, die in december hun klokken luidden, deden mee aan een wereldwijde actie tijdens de klimaatconferentie in Kopenhagen. Het klonk vanaf de kerktorens: ga bewuster om met energie en grondstoffen. Neem eens wat vaker de fiets. Trek een trui aan in plaats van de verwarming een paar graden hoger te zetten.

Op zich prima adviezen, maar is dit de taak van de kerk? De kerk – eigenlijk spreek ik liever over de gemeente – is toch geroepen de grote daden des Heren te verkondigen (1 Petrus 2:9)? En als de kerken dan eens een keer wereldwijd attenderen op iets dat alle aandacht verdient, is het dan niet de boodschap dat we in zeer ernstige tijden leven? Met een oproep tot bekering, geloof en verootmoediging.

Helaas zijn er nogal wat kerken die niet zoveel hebben met deze boodschap. Omdat ze er niet meer in geloven. Nee, ze zetten zich liever in om er zelf een betere wereld van te maken. Op sociaal terrein, op politiek terrein, op milieuterrein.

Is het milieu dan niet belangrijk, reageert u misschien. O, zeker wel! We hebben, zeker als christenen, de opdracht goed met de natuur om te gaan. We zouden daarin voorop moeten lopen. ‘De rechtvaardige weet wat toekomst aan zijn vee, zegt Spreuken 12:10 treffend.
In het paradijs al kreeg de mens de opdracht de aarde te bebouwen en te bewaren (Genesis 2:15). Hier ligt een belangrijke taak voor iedereen, en zeker ook voor de politiek.

Daar komt nog bij dat wij vanuit de Bijbel weten dat het lijden van de schepping onze schuld is. Door de zondeval in het paradijs (Genesis 3). Alleen daarom al zouden wij ons in moeten zetten om dat lijden niet nog zwaarder te maken, omdat wij zo nodig nog meer luxe en nog meer welvaart willen hebben. Het is altijd weer treffend om Romeinen 8:19 en 22 te lezen: ‘Want met reikhalzend verlangen wacht de schepping op het openbaar worden der zonen Gods. Want wij weten, dat tot nu toe de ganse schepping in al haar delen zucht en in barensnood is.’

Terloops merk ik op dat het maar zeer de vraag is of de opwarming van de aarde wel zo ernstig is als men ons wil laten geloven. Er is immers ook een aanzienlijke groep wetenschappers die stelt dat er van opwarming geen sprake is, sterker nog, de gemiddelde temperatuur op aarde zou volgens hen al een jaar of tien dalen.
Een grote hoeveelheid gehackte e-mails, die nog maar kortgeleden in de publiciteit kwamen, toonde aan dat de zogenaamde opwarming van de aarde wel eens fake kan zijn.

In Jesaja 24:1 staat: ‘Zie, de HERE ontledigt en verwoest de aarde, keert haar ondersteboven en verstrooit haar inwoners.’ En vers 4 vervolgt: ‘De aarde treurt, verwelkt; de wereld kwijnt weg, verwelkt.’ Ook de reden wordt eraan toegevoegd: ‘Want de aarde is ontwijd door haar bewoners, omdat zij de wetten hebben overtreden, de inzetting ontdoken, het eeuwig verbond verbroken.’
Leest u dat hele hoofdstuk maar eens. Hier vinden we de diepste reden voor de milieuproblemen. De aarde is ontwijd door haar bewoners, de wetten, Gods wetten zijn overtreden. Die boodschap zouden de kerken ook moeten brengen, met de oproep tot bekering en geloof.
Toen ik dit hoofdstuk las, raakten mij ook vers 18 – 20 en moest ik direct denken aan de verwoestende aardbeving op Haïti: ‘…de grondvesten der aarde beven (…) de aarde schudt hevig, de aarde wankelt vervaarlijk; de aarde waggelt zeer als een beschonkene en zwaait heen en weer als een nachthut; want haar overtreding drukt zwaar op haar’.

Laten we niet denken dat wij de hemel op aarde tot stand kunnen brengen door onze (milieu)inspanningen. De Bijbel laat ons zien dat God Zelf de aarde, de schepping, het milieu zal herstellen en nieuw zal maken. ‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan. Zie, Ik maak alle dingen nieuw’ (Openbaring 21:1, 5).

Dirk van Genderen