Een oudste uit een evangelische gemeente kwam bij mij langs. Hij was de wanhoop nabij. De twee andere oudsten in zijn gemeente hadden een profetie tegen hem uitgesproken, waarna hij zomaar aan de kant werd gezet. Hij was de wanhoop nabij.
In een reformatorische gemeente getuigde iemand dat zij de Here Jezus had leren kennen. ‘Laat dat eerst maar eens overzomeren en overwinteren,’ was de reactie van een ouderling, waarmee hij aangaf dat hij wel eens wilde zien of het wel echt waar was.
Zulke opmerkingen kunnen mensen voor de rest van hun leven kapot maken. En het trieste is dat dit onder christenen gebeurt. Misschien bent u zelf wel één van de slachtoffers.
Illustratief is de geschiedenis van Saul en David. Saul, de door God aangestelde en gezalfde leider van het volk, smeet zijn speer naar David. En wat deed David? Niets. Hij had die speer kunnen grijpen en Saul kunnen doden. Maar David boog. Om die speer te ontwijken.
Ook in onze gemeenten aarzelen sommigen niet om met speren te werpen. De speer van kritiek, van veroordeling, van roddel en twist… Sommigen weten zo te horen erg goed wat Gods wil is en beseffen niet wat de gevolgen van hun woorden kunnen zijn. Zeker als het ‘slachtoffer’ niet op tijd het hoofd kan buigen en geraakt wordt door de speer.
Misschien bent u ook wel neergeveld door een speer van een Saul, een gevierde leider, maar toch een Saul. Besef dan dat die Saul niet God is, hoewel hij dat misschien wel beweert.
Ook David was een door God gezalfde. Hij vocht niet terug tegen Saul, maar vluchtte. Tijdens de achtervolging van deze gezalfde door de andere gezalfde, weigerde David Saul te doden. Zou hij zich vergrijpen aan de gezalfde des Heren?
In de jaren die volgden, werd het grote verschil duidelijk tussen de beide leiders. Saul was een gezalfde des Heren, maar zijn eigen ik stond centraal in alles wat hij deed. David was eveneens een gezalfde des Heren, maar zijn innerlijk was door God verbroken. Hij dacht buitengewoon gering over zichzelf en verlangde ernaar in alles Gods weg te gaan en Zijn wil te doen.
Zijn lijdensweg van vervolging door Saul en een faillissement toen Ziklag werd verwoest, maakten hem een leider naar Gods hart.
Onze gemeenten en organisaties smachten naar zulke leiders. Naar mensen in wie God woont. Door wie God heen kan werken. Geen strijders in eigen kracht, maar bidders om Gods genade.
Het kost alles om zo’n leider te worden. Het is een vals evangelie dat stelt: ‘Wil je blijdschap, vrede en voorspoed, kies dan Jezus’.
Als Paulus door de Here wordt geroepen, lezen we dat hem getoond zal worden hoeveel hij moet lijden voor de Naam van de Here Jezus. Maar wie de weg van het lijden wil gaan, zal steeds meer deel krijgen aan Gods heiligheid.
Is uw voorganger, uw leidinggevende een Saul of een David? En wie bent u zelf? Ik zie uit naar en bid om meer Davids, die hebben geleerd speren te ontwijken.
Dirk van Genderen
(Dit is één van de 60 commentaren in mijn boek ´Spannende tijden´, een uitgave van Uitgeverij Van Wijnen, www.uitgeverijvanwijnen.nl, prijs: 12,50 euro.)
Geplaatst op zaterdag 20 maart 2010 om 15:36
Beste Dirk,
Zonder iets af te willen doen aan jouw boodschap, die ons allen zeker tot nadenken moet stemmen, zou ik toch nog graag het volgende willen opmerken:
Het lijkt wel of “vermanen” tegenwoordig een heel negatief woord is geworden. Velen zien het vooral als (negatieve) kritiek. Maar, als het al kritiek zou zijn, dan kan het natuurlijk ook OPBOUWENDE kritiek zijn, om het Lichaam van Christus verder op weg te helpen naar de VOLMAAKTE GERECHTIGHEID in Christus.
Tegenwoordig zijn velen m.i. zeer “kittelachtig” van gehoor. In 2 Tim.4:2 staat: “Predik het Woord. Volhard daarin, gelegen of ongelegen. Weerleg, bestraf, vermaan, en dat met alle geduld en onderwijs.” Maar “er zal een tijd komen” – en die tijd is m.i. al aangebroken – “dat zij het gezonde (Bijbelse) onderwijs niet zullen verdragen, maar zij zoeken wat hun gehoor streelt, en zullen voor zichzelf (Bijbel)leraars bijeenrapen naar hun eigen begeerten” (2 Tim.4:3).
De studies – van verschillende Bijbelleraars – op ‘mijn’ website hebben geen ander doel dan wat 2 Korinthe 11:2 verwoord: “Want ik beijver mij voor u met een ijver van God; want ik heb geen ander verlangen dan u (vooral geestelijk) toe te bereiden, om u als een reine maagd (namelijk: als Bruid) aan één Man voor te stellen, namelijk aan Christus”.
Maar, om tot de Bruid van Christus te geraken is het nodig dat wij – christenen – (leren) luisteren naar Gods waarheid, naar Gods wil en dus alles BIDDEND zullen moeten ONDERZOEKEN wat ons – aan predikaties, Bijbelstudies etc. – ter ore komt.
En wij moeten vooral ook beseffen dat juist de woorden van echte Godsmannen (denk o.a. aan de profeten uit het Oude Testament) vaak veel weerstand opriepen. Het waren vaak juist de valse profeten – “profeten” die vooral het gehoor streelden, die datgene spraken wat de mensen het liefste wilden horen – die geliefd waren bij de massa.
Wat natuurlijk niet betekent dat een vermaning uit boosheid of uit liefdeloosheid mag worden gebracht, maar enkel en alleen uit bewogenheid voor het EEUWIG BEHOUD van degene(n) tot wie wij spreken.
Geplaatst op zaterdag 20 maart 2010 om 16:52
Een waar commentaar!
En ik geloof, dat dit een deel van elke ware christen is, de ‘speren’.
Door deze speren, hoe pijnlijk ook, worden we geoefend en gelouterd en leren we, als we willen, de Here alleen volgen, onze naaste lief te hebben en vrij van het oordeel van mensen te worden.
Geplaatst op zaterdag 20 maart 2010 om 23:49
Heel mooi Dirk! En waar, geloven is (vaak) een kruis dragen.
Ik vind ook dat er tegenwoordig teveel mag in een hoop kerken, en dat de wil van mensen het belangrijkste aan het worden is. Maar Gods wil is het belangrijkste! En: heb God lief boven alles en je naaste als jezelf!
Geplaatst op zondag 21 maart 2010 om 9:54
Beste Dirk,
Graag sluit ik me aan bij de reactie van A. Klein.
In het Nieuwe Testament lezen we toch ook van dwaalleraars en mensen die in zonde leven en daarin volharden en dat we dit soort dingen toch echt niet mogen toelaten in de gemeente. Niet omdat wij beter zouden zijn, maar om de gemeente te zuiveren en mensen op de goede weg te helpen.
Op de middelbare school kreeg ik les van een godsdienstleraar, die een heel godslasterlijke droom vertelde, die hij had gehad. Het is al lang geleden. Ik vertelde dat aan één van mijn zoons en hij zei: “Mam, zei u daar dan niets van?!” Nou, nee dus. Dat kwam toen niet bij me op. Ik had het wel moeten doen, want hij moest een voorbeeld zijn voor de leerlingen, maar was het niet en hoeveel leerlingen heeft hij misleid? Hoeveel leerlingen hebben misschien gedacht: Nou, dat geloof dat is ook niets.
De laatste tijd kom ik er achter hoe vaak ik gezwegen heb, terwijl ik wel wat had moeten zeggen, voor de waarheid had moeten opkomen. Mensen had moeten waarschuwen. Het is volgens mij gewoon een tijdgeest, dat je toch vooral niets moet zeggen, waar een ander aanstoot aan zou kunnen nemen. Je mag tegenwoordig geen oordeel meer hebben, maar dat moeten we bijbels gezien wel hebben. Niet om te veroordelen, maar om de juiste weg te laten zien.
Het is pijnlijk om vermaand te worden. Vermanen is ook moeilijk, je maakt jezelf niet populair.
Gods zegen toegewenst,
Francis.
Geplaatst op zondag 21 maart 2010 om 21:20
Beste Dirk, wederom bedankt voor je duidelijke commentaar. Je begint met 2 voorbeelden van zeer afbrekende kritiek. Ik denk net als jij dat je mensen, en zeker zij die net tot geloof gekomen zijn, zeer op hun ziel trapt zoals jij beschrijft. Ben je gegroeid in het geloof, dan zijn speren nog pijnlijk, maar je leert er beter mee omgaan, zeker als je de Here erbij vraagt of Hij jou sterk wil maken voor die pijlen, zeker als ze van de boze komen. Ook geloof ik dat God alles in ons leven doet medewerken ten goede, om zoals jij beschrijft ons sterk te maken, vooral in tegenspoed om op Hem alleen te vertrouwen en niet op eigen kracht. David kwam er ook heel sterk uit ondanks verdriet en tegenslag en toen hij Saul had kunnen doden, deed hij het niet! Als ik de hr. Kleine hoor spreken, dan kunnen we niets meer hebben, en moet alles gezegd worden, want dat staat in Gods woord. Ik mis hierin helaas dat de liefde van God centraal moet staan in alles wat we over een ander denken en zeggen.
Een levend voorbeeld van Christus te zijn in ons doen en laten, daar hebben we zelf al veel moeite mee, dat kan ook alleen de Heilige Geest in ons doen en bewerken.
Gebed juist voor die mensen die jij noemde Dirk, zal m.i. meer goed doen als pijnlijke dingen zeggen die iemand misschien nooit meer vergeet. Geloof, Hoop en Liefde, waarvan de meeste de Liefde is!
Allen Gods zegen toegewenst.
Geplaatst op maandag 22 maart 2010 om 14:17
Ik ben het eens met het stukje van Dirk, maar ook met reactie nr. 1. Terwijl ik tevens snap wat de intentie is van reactie nr. 5 ten aanzien van reactie 1, en het met die intentie ook zeker eens kan zijn.
Soms kunnen we beter een voorbeeld uit het natuurlijke leven geven om iets te verduidelijken:
Als we woekerende kankercellen in ons lichaam hebben (ook al zijn het er nog maar weinig, of al is het gezwel nog maar klein), dan zijn we blij als er een dokter is die ons hierop attent maakt. Natuurlijk is het een normale reactie om eerst te schrikken van wat de dokter zegt, maar hij zegt het niet met de bedoeling om ons “bang” te maken, maar met de bedoeling ons beter te maken. Als we van de eerste schrik zijn bekomen, zullen we maar wat graag naar zijn behandelplan luisteren om te horen hoe hij ons van die voortwoekerende cellen wil proberen “te verlossen”.
En zo is het ook met het geestelijke. De zonde begint vaak klein, maar woekert voort als we er niets aan (laten) doen. Zowel in persoonlijke levens alsook in Gemeentes.
Daarom ben ik persoonlijk altijd heel blij (geweest) met Bijbelleraars die de vinger op de zere/zwakke plek leggen/legden. Je kan er m.i. alleen maar profijt van hebben. Reden ook waarom ik altijd graag Bijbelstudies heb gevolgd. Vooral ook de Bijbelstudies op http://www.eindtijdbode.nl
Geplaatst op maandag 22 maart 2010 om 20:34
Wederom, wat een goede leerzame meditatie. Over vermanen gesproken:
Troost, troost mijn volk, zegt uw God.
Spreekt tot het hart van Jeruzalem, roept het toe, dat zijn lijdenstijd volbracht is, dat zijn ongerechtigheid geboet is, dat het uit de hand des Heren dubbel ontvangen heeft voor al zijn zonden. (Jes. 40: 1,2)
In het woord troost ligt het woord vermaning ingesloten.
De laatste tijd ben ik ook nog al eens op m’n ziel getrapt en dat door mensen waar je dit zeker niet van verwacht, ik hoop en probeer zelf om mensen niet nodeloos te kwetsen. Maar het is goed dat hier voor gewaarschuwd wordt. Voor je het weet doe je er zelf aan mee. Laten we toch onze blik gericht houden op Jezus Christus en Gods Woord ter harte nemen.
Geplaatst op dinsdag 23 maart 2010 om 14:17
De ene gezalfde werpt een speer naar de andere gezalfde, de ene oudste een profetie naar de andere. Ik ben wel voor het vermanen, maar je moet daar niet alleen bereidwillig in zijn, maar vooral bereidvaardig.
Geplaatst op zaterdag 17 april 2010 om 20:24
Beste Dirk,
Hoe zeer herken ik wat in deze inleiding wordt gezegd!! Jaren ben ik letterlijk uit mijn (toen nog Hervormde) kerk gevlucht……. Ik werd niet serieus genomen, totdat ik begreep – nu vier jaar geleden – dat niet zij, maar IK mijn medekerkleden niet serieus nam. Altijd vocht ik voor mijn “gelijk” wat er in resulteerde, dat iedereen zijn hakken nog dieper in het zand stak. Vier jaar geleden wist ik mij geroepen om terug te keren (nu PKN) en toen sprak de Heer via iemand uit de kerk tegen mij. Ineens zag ik, dat ik 25 jaar verkeerd bezig was geweest……. Alle “stenen” op mijn weg van vroeger en de “stenen” die er nog waren, zijn nu verdwenen…… Ik ben radicaal omgeschakeld van strijden naar uitsluitend GETUIGEN. Het kerkblad, dat inmiddels onafhankelijk was geworden, nam mijn korte meditaties op…… slechts een enkeling reageert (ik ga vrolijk door), maar in de afgelopen vier jaar tijd is mijn kerk enorm veranderd…… Er moet nog veel gebeuren, maar ik weet het zeker, het ZAL gebeuren!! “Getuigen” is de opdracht van elke christen, maar voor mij in het bijzonder, want mijn belijdenistekst in 1959 was Hand.1: 8!! (lees het maar na!)……. Niet vechten, niet discussieren, niet …… enz. maar uitsluitend “getuigen”, daar heeft niemand een weerwoord op en het werkt diep door in de harten!!