‘Eer zij aan God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in mensen een welbehagen’ (Lucas 2:14). Wat een prachtig lied, gezongen door de engelen in de nacht bij de herders, toen de Here Jezus was geboren.
Vrede op aarde. Er is niets van terecht gekomen, roepen de critici. Wat heeft 2000 jaar christendom gebracht? Oorlog, verdeeldheid, strijd tussen christenen onderling en nog veel meer narigheid. Hadden de engelen het mis?

Nog een paar dagen, dan is het weer Kerst en gedenken we de geboorte van de Here Jezus in Bethlehem.
In de nacht dat Hij wordt geboren, zijn er herders in het veld buiten de stad, bij hun schapen. Opeens staat er een engel bij hen en omstraalt de heerlijkheid van de Here hen. Ze weten niet wat er gebeurt en worden bang. Dan zegt de engel tegen hen: ‘Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, die voor heel het volk wezen zal, namelijk dat heden voor u in de stad van David de Zaligmaker geboren is; Hij is Christus, de Here.’

Terwijl deze engel bij hen staat en hun vertelt over de Zaligmaker Die geboren is, Christus, de Here, verschijnt er plotseling een grote hemelse legermacht, een menigte engelen. Het is een hemels zangkoor en zij zingen het hemelse lied: ‘ Eer zij aan God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in mensen een welbehagen.’
Nooit zal er op aarde mooier gezongen zijn. Het is bijzonder dat God juist deze herders, die door het volk veracht werden, uitkoos om dit prachtige lied met deze geweldige boodschap te mogen beluisteren.

Het middelste deel van het engelenlied bestaat uit de woorden: ‘… en vrede op aarde…’ Met de komst van de Messias is de vrede op aarde gekomen. Dat klinkt door in dit lied. Maar wat zien we daarvan, 2000 jaar later? Moeten we deze woorden wel serieus nemen?
Erg zichtbaar is deze vrede nog steeds niet geworden in de wereld. Hebben de engelen het dan mis gehad? Hebben ze zich vergist?

Toch niet!, stel ik met grote nadruk. Her en der is deze vrede zichtbaar. Als machtige tekenen van hoop voor wat komen gaat.

Ik denk aan die vrouw, die zeer onrustig, angstig en bang was. Nergens vond ze rust en vrede. Ze was wanhopig en dacht dat haar leven zinloos was. Totdat ze de Here Jezus leerde kennen als haar Messias, haar Zaligmaker. Toen kwam Zijn vrede in haar hart en anderen zagen het verschil. Ze werd een vredestichter in haar eigen omgeving.

Ik denk aan die man die het niet langer kon aanzien dat er ruzie en onenigheid in ‘zijn’ kerk was. Hij verootmoedigde zich voor de Here God, beleed zijn zonden en de zonden van de mensen in de kerk en smeekte om verzoening. En het wonder gebeurde dat er tijdens een kerkdienst verzoening in de gemeente plaatsvond. De Here gaf vrede.

Ik denk aan die samenkomst waarbij ik aanwezig was, en waar ook een Arabische broeder en een Joodse broeder aanwezig waren. Er wordt gesproken over vergeving, verzoening en er werd ook om gebeden. Toen kwamen de beide broeders naar voren en werd voor hen gebeden, waarna ze ook voor elkaar baden. Wat een heilig moment, dat mij diep raakte. Vrede, door het geloof in de Here Jezus Christus.

Ik denk aan die ouders en hun kinderen die afgelopen jaar op een christelijke conferentie waren. Er was nogal eens onenigheid in huis. Tijdens die conferentie kwamen de kinderen tot geloof in de Here Jezus en in het openbaar beleden ze hun schuld aan hun ouders. Op hun beurt beleden de ouders, die hierdoor zeer geraakt waren, hun zonden en hun fouten aan hun kinderen. Vrede, door het geloof in de Here Jezus Christus.

Ik denk aan die anonieme christen, die zich inzet voor mensen in nood. Hij brengt zijn christen-zijn in praktijk. Wat een voorbeeld voor veel anderen. Hij zorgt voor de middelen, zodat anderen in staat zijn het Evangelie door te geven op de plaats waar de Here hen heeft gesteld. Zo wordt in hun behoeften voorzien, wat dankbaarheid en vrede in hun hart geeft. En God is zo vol van genade dat hij ook deze anonieme christen zegent met Zijn vrede.

Ik denk aan die onbekende gelovige die zich inzet voor mensen die hulpbehoevend zijn. Zo brengt hij weer vreugde en hoop in levens van anderen. En vrede, Gods vrede, als hij hun ook vertelt over de betekenis van het christelijk geloof.

Ik denk aan die jonge vrouw die wellicht een veelbelovende carrière voor zich had, maar gehoor gaf aan de roepstem van de Here en naar een ver land trok om zich daar in te zetten voor kinderen en jongeren in hopeloze situaties. Ze mag hoop en licht brengen in hun levens, ook het licht van het Evangelie. En vrede, de vrede van de Here Jezus.

Tekenen van hoop. Van de vrede die er al wel is, maar nog maar hier en daar. Het grote geheim van deze vrede is de Here Jezus Christus. Iedereen die Hem mag kennen als zijn/haar Heiland en Verlosser, mag een vredestichter zijn. ‘Zalig zijn de vredestichters, want zij zullen Gods kinderen genoemd worden,’ zegt de Here Jezus in Mattheus 5:9.

Vol verwachting mogen we uitzien naar het moment dat de Here Jezus zelf naar deze aarde zal komen om Zijn Rijk van vrede en gerechtigheid op te richten. Dan wordt het lied van de engelen volle werkelijkheid: ‘Vrede op aarde’.

Dirk van Genderen