‘Het is voor mij heel moeilijk om God als Vader te zien,’ vertelde iemand mij. ‘In mijn jeugd heb ik geen enkele liefde van mijn vader en moeder ervaren. Ik was niet gewenst. Ik weet niet wat vaderliefde is. Dat doet mij nog steeds pijn.’
Iemand anders vertelde: ‘Elke dag voel ik de pijn over mijn kinderen, die niets meer van God willen weten. Er is mij zelfs verboden om met mijn kleinkinderen over de Here Jezus te spreken.’
‘Ik ben kapot,’ schreef een ander, ‘mijn man heeft me totaal onverwacht verlaten, hij heeft een ander.’

Er is veel pijn bij mensen. De drie voorbeelden hierboven, zouden met vele anderen aan te vullen zijn, mogelijk met uw eigen verhaal. Er is zoveel gebrokenheid in dit leven. Soms door onze eigen schuld, soms ‘overkomt’ het je.
Ik heb het mensen horen zeggen: ‘Ik huil veel in de stilte. Nee, anderen zien dat niet, die vinden mij sterk, maar ze moesten eens weten hoeveel pijn het doet.’

Mag ik iets van mezelf vertellen. U weet wellicht dat ik ruim 4,5 jaar geleden een aanrijding had, en daar behoorlijk de gevolgen van ondervond. Ik raakte mijn werk bij EO-Visie kwijt en was aanvankelijk zeer gericht op de pijn, lichamelijk en geestelijk. Het heeft een tijd geduurd dat ik erg gefocust was op alles wat ik niet meer kon, op mijn pijn en alle beperkingen.

Langzamerhand – en dat is absoluut Gods genade – leerde de Here mij om minder gericht te zijn op pijn en beperkingen. Dat ging niet vanzelf, dat is een proces, nog steeds.
Mijn ogen gingen steeds meer open voor de nieuwe wegen waarop de Here mij leidt. Ik ging zien dat Hij een nieuwe bediening voor mij had. Niet langer de zekerheid van de EO, maar leven in afhankelijkheid van Hem, waar Hij ook leidt. En ik kan u zeggen: Hij zorgt en zal zorgen, ook in de toekomst!

Weet u, als mensen mij een paar jaar geleden vroegen hoe het ging, noemde ik vaak eerst mijn klachten en ook de pijn. Nu is de Here mij aan het leren om dat niet meer eerst te noemen, om mijn leven daar niet langer door te laten beheersen.
En ik wil getuigen dat ik Hem zo dankbaar ben voor wat ik nu mag doen, voor Hem, tot eer van Hem en tot zegen van anderen. De pijn is er nog, de beperkingen ook, maar de dankbaarheid is groter en ik zeg het vanuit het diepst van mijn hart, naar de woorden van Romeinen 12:1: ‘Here, hier is mijn leven, ik wil het toewijden aan U, als een levend offer, heilig en voor U welbehaaglijk.’

Die weg wil ik ook u wijzen. Leer, met Gods hulp en door Zijn genade, meer en meer op Hem gericht te zijn. Geef Hem uw pijn, uw lijden, uw verdriet, uw tranen.
Breng uw man of uw vrouw, die u verlaten heeft, bij de Here. Ga niet over hem/haar roddelen, verwacht het van de Here alleen. Heb Hem lief, boven alles en zie uit naar wat Hij ook in uw leven kan doen. Hij kan relaties, Hij kan huwelijken herstellen.

En als u geen vader- of moederliefde in uw leven hebt gekend, leer, door Gods genade, te geloven dat God Zelf, de hemelse Vader van u houdt. ‘Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefhad,’ zegt 1 Johannes 4:19.

Ik denk aan degene die mij vertelde dat zijn kinderen God vaarwel hebben gezegd. ‘Ik mag zelfs niet aan mijn kleinkinderen over de Here Jezus vertellen.’ Dat doet veel pijn, zeker als je zelf zoveel van de Here Jezus houdt en wanneer je weet dat er alleen maar behoud, redding is door geloof in de Here Jezus.
‘Gelukkig kun je wel bidden voor je kinderen en je kleinkinderen,’ heb ik gezegd. Dat kan niemand je verbieden. Blijf voorbede voor hen doen en verwacht veel van de Here. Hij kan met Zijn Geest werken in de harten van je kinderen en kleinkinderen.

Je mag huilen, je mag verdriet hebben. We lezen het ook van de Here Jezus. In Johannes 11, waar het gaat over de dood van Lazarus, staan in vers 35 twee woorden: ‘Jezus weende’.
Waarom huilde Hij? Vers 33 zegt: ‘Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering.’ In vers 38 staat: ‘Jezus dan, opnieuw heftig bewogen in Zichzelf, kwam bij het graf.’

Hij werd zo geconfronteerd met de macht van het kwaad, met de macht van de dood, dat Hij heftig in de geest bewogen raakte en innerlijk in beroering. Hij was verdrietig met al die mensen die verdriet hadden om het sterven van Lazarus. En wellicht zal Hij ook gedacht hebben aan Zijn eigen dood die aanstaande was.
De Here Jezus weent met de wenenden. Het is geen machteloos wenen, Hij is ook de opstanding en het leven. Met luide stem roept Hij: ‘Lazarus, kom naar buiten!’ En hij komt, staat op uit het graf.

U mag verdriet hebben, de Here wil u troosten. Hij wil het u leren uw ogen meer te richten op Hem dan op uw verdriet. In deze gebroken, onvolkomen wereld kunnen wij het lijden niet uitbannen. Maar we mogen wel weten dat er eenmaal een einde komt aan het lijden. Soms nu al, als Hij geneest, herstelt, troost, als we in Zijn aanwezigheid mogen zijn, soms pas later.

Romeinen 8:18 zegt het zo mooi: ‘Want ik ben ervan overtuigd dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die aan ons geopenbaard zal worden.’
In Lucas 21:28 staat, met het oog op de aanstaande wederkomst van de Here Jezus: ‘Wanneer nu deze dingen beginnen te geschieden, kijk dan omhoog en hef uw hoofd op, omdat uw verlossing nabij is.’

Dirk van Genderen