De Palestijnen beweren dat ze vechten voor hun oude thuisland – Judea, Samaria en Oost-Jeruzalem – dat volgens hen bezet zou zijn door de Joden. Die stelling is echter onjuist. De geschiedenis bewijst dat.

Israel werd een natie in het jaar 1312 voor Christus, toen de Here God het volk uit Egypte leidde, op weg naar Kanaän. Veertig jaar later nam het volk het land Kanaän in bezit. Zelfs nadat de Babyloniërs en de Romeinen een eind maakten aan de Joodse soevereiniteit, bleven er altijd Joden wonen.

Om de huidige situatie in het Midden-Oosten wat beter te kunnen begrijpen, moeten we terug naar 1917. Toen veroverden de Britten het grondgebied van het huidige Israel en Jordanië op het Ottomaanse Rijk. De Balfour Declaration werd afgekondigd, waarin dit gebied werd bestemd als Joods nationaal thuis. Deze verklaring werd geratificeerd op de San Remo Conferentie in 1920. Twee jaar later, in 1922 bekrachtigde de Volkerenbond deze verklaring als wet en riep Groot-Brittannië op toe te zien op de uitvoering ervan.

Het betrof hier het totale grondgebied van Israel en Jordanië. Engeland hield zich echter niet aan de afspraken en stond twee derde van het gebied af aan de Arabieren, en noemde dat Trans-Jordanië. In feite was dit een illegale besluit van Engeland, dat de Volkerenbond liet gebeuren.

In 1945, na de Tweede Wereldoorlog, werd de Volkerenbond omgevormd tot de Verenigde Naties. Alle besluiten die eerder door de Volkerenbond waren genomen, behielden hun rechtsgeldigheid. Dit houdt in dat Judea en Samaria nog altijd tot het Joodse thuisland behoren.
In de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948, direct na het uitroepen van de Joodse staat, bezette Jordanië de bewuste gebieden, Judea en Samaria, en noemde dat gebied de Westbank. De hele wereld noemde deze actie illegaal, behalve Pakistan en – opmerkelijk genoeg – ook Engeland.

Er is iets bijzonders met de houding van Engeland richting Israel. Afgelopen week vierde de Engelse koningin Elisabeth II haar 60-jarig ambtsjubileum. Het is zeer opmerkelijk dat de Britse vorstin, die in al die jaren in totaal 120 verschillende landen bezocht, nooit een staatsbezoek bracht aan Israel. Alleen prins Charles woonde als privépersoon de begrafenis van voormalig premier Yitzak Rabin bij en prins Philip was ook als privépersoon aanwezig op een ceremonie waarop zijn moeder werd geëerd.

Wat kan de oorzaak ervan zijn dat koningin Elisabeth Israel nooit heeft bezocht? Zoals al is opgemerkt, gaf de Volkerenbond in 1922 een mandaat aan de Britten om een nationaal thuis voor het Joodse volk te vestigen. Maar al spoedig ondermijnden de Britten dit besluit door 70 procent van het thuisland af te halen en Jordanië te creëren, een Arabische staat.

In 1939 beperkten de Britten de Joodse immigratie in het nieuwe Joodse thuisland. Ze sloten de poorten voor miljoenen Joden. Hadden ze dit niet gedaan, dan hadden wellicht miljoenen Joodse mensen de Duitse gaskamers en ovens nog kunnen ontvluchten. De Joden die toch op weg gingen naar hun thuisland, werden tegengehouden door de Britten en teruggestuurd of door de Britten in deterneringkampen geplaatst.

De Britten wilden hun Arabische bondgenoten niet provoceren. De Joden verloren hun geduld en vergrootten de druk op de Britten. De Joodse ondergrondse groepen maakten de Britse bezetting onhoudbaar. In mei 1948 verlieten de Engelsen het gebied. De Britten voelden zich zeer geschoffeerd dat ze eruit waren gegooid door het kleine Israel.
Toen koningen Elisabeth vier jaar later de Britse troon besteeg, was deze wond nog vers. Het is zeer goed mogelijk dat dit gebeuren, gevoegd bij de nauwe banden tussen het Britse rijk en de Arabische landen, mede de oorzaak ervan is dat ze nooit een staatsbezoek aan Israel heeft gebracht.

Eeuwenlang was het Britse Rijk een wereldmacht geweest. Haar macht strekte zich uit over meer dan een kwart van de wereld – India, het Caribisch gebied, Gibraltar, de Falklands, Singapore, Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, delen van Afrika – tot het punt waar de zon nooit ondergaat in het Britse Rijk.
De macht van het Britse Rijk is sindsdien zeer verminderd. Ik geloof dat de hierin de opstelling van Engeland naar Israel een wezenlijke rol speelt. De Here Zelf zegt toch: ‘Ik zal zegenen wie u zegenen’ (Genesis 12:3).

Is er wellicht ook sprake van een schuldgevoel bij veel Britten, dat velen de kant van de Palestijnen kiezen? Worden ze herinnerd aan hun eigen koloniale verleden en projecteren ze dat wellicht op Israel? Dat zou kunnen. Het is een feit dat veel anti-Israel retoriek momenteel uit Engeland komt. Veel Britse media zijn uitgesproken anti-Israel, zoals The London Guardian en de BBC.

Zeker, er zijn ook goede dingen te zeggen over de relaties tussen Engeland en Israel. Op geen enkele wijze is dit bedoeld om het Britse koningshuis te beschuldigen van anti-semitisme. Alle jongetjes van het Koningshuis van Windsor worden al eeuwenlang besneden. Dat is heel opmerkelijk. Door de jaren heen zijn rabbijnen en andere Joodse gemeenschapsleiders geridderd door de koningin en benoemd tot lid van het House of Lords.

Terug naar Israel. Tijdens de oorlog van 1967 verdreef het Israëlische leger de Jordaanse bezetters uit Judea en Samaria, evenals uit Oost-Jeruzalem en kwamen deze gebieden weer onder Israëlisch bestuur. Israel annexeerde Judea en Samaria bewust niet, en hoopte in onderhandelingen met de Arabieren tot overeenstemming over dit gebied te komen.
De Arabieren die in deze gebieden woonden, waren zich inmiddels Palestijnen gaan noemen. En zij beweerden ten onrechte dat Judea en Samaria altijd al van hen waren geweest.

Een vreemde ontwikkeling was dat de wereld Israel beschuldigde dat het Judea en Samaria had bezet. Men ging spreken over de ‘bezette gebieden’. Het is bizar dat dit nooit tegen Jordanië werd gezegd, ondanks de bezetting door Jordanië van deze gebieden tussen 1948 en 1967.
Zeker zo vreemd is het feit dat wanneer Israel in dit gebied nederzettingen bouwt, die beschouwd worden als obstakels voor de vrede, terwijl de Palestijnen kennelijk wel alle vrijheid hebben om er te bouwen.

De Bijbel zegt overduidelijk dat deze gebieden door God exclusief voor altijd zijn gegeven aan het Joodse volk. In Genesis 17:8 klinken de woorden van de Here tot Abraham: ‘Ik zal aan u en uw nageslacht na u het land waar u vreemdeling bent, heel het land Kanaän, als eeuwig bezit geven. Ik zal hun tot een God zijn.’
Kort daarvoor, in Genesis 15:18 had de Here de grenzen van het land aangegeven: ‘Aan uw nageslacht heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte af tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat.’ Binnen deze grenzen vallen zeker ook Judea, Samaria, Oost-Jeruzalem en Gaza.’

En degenen die de autoriteit van de Bijbel niet erkennen, zouden zich toch kunnen neerleggen bij de internationale wet van de Volkerenbond uit 1920, die Judea en Samaria aan het Joodse volk heeft toegewezen. Daar komt bij dat de Palestijnen op geen enkele manier hun claim op dit gebied hard kunnen maken. In feite hebben ze al een eigen staat, namelijk Jordanië.

Zal er ooit vrede komen in het Midden-Oosten en in de wereld? Jazeker! De Vredevorst, de Here Jezus Christus, zal komen en Zijn rijk van vrede en gerechtigheid vestigen. Naar dat moment zien we uit met groot verlangen.

Dirk van Genderen

(Met dank aan Stan Goodenough uit Israel voor de relevante gegevens.)