Enkele weken geleden schreef ik over vergeving. Heel veel mensen reageerden daarop. Deze week een vervolg.
Een aangrijpend getuigenis, waarin vergeving centraal staat.

In oktober 2006 drong de gewapende Charlie Roberts (32) een kleine Amish school in Nickel Mines, Lancaster County in Pennsylvania binnen, schoot er acht van de tien meisjes neer en pleegde toen zelfmoord. Vijf meisjes zijn bij dat bloedbad overleden.
Charlie’s moeder, Terri Roberts, vertelt in Christianity Today over het moment dat ze tot de ontdekking kwam dat de dader haar eigen zoon was. Ook vertelt ze over de ongelooflijke daad van vergeving en genade die haar Amish buren haar en haar familie, die geen Amish zijn, betoonden.

‘Ik dacht dat ik het niet zou overleven’
Terri was zeer geschokt toen haar man Chuck haar vertelde dat hun zoon Charlie de dader was. ‘Dit kon niet waar zijn. Ik zakte in elkaar. Het was verschrikkelijk. Ik dacht dat ik het niet zou overleven. Maar God richtte mij op en voorzag in mogelijkheden voor herstel.’

De plaatselijke Amish gemeenschap, die zo diep getroffen was door de dodelijke schietpartij, betoonde op een heel bijzondere wijze liefde en vergevingsgezindheid naar Terri en haar familie.
Diezelfde dag nog kwam Henry, hun Amish buurman, bij hen langs. Het was het begin van vele daden van genade vanuit de Amish gemeenschap. Hij luisterde naar Chuck, troostte hem en hoorde hem aan toen hij steeds maar weer sprak: ‘…die arme ouders, die arme kinderen, we kunnen maar het beste verhuizen, ver weg, bij jullie vandaan.’

Henry liet Chuck merken dat de Amish gemeenschap wilde dat zij hier zouden blijven wonen. ‘Wat jullie zoon heeft gedaan, beschadigt onze vriendschap niet.’
Chuck kreeg weer hoop dat er herstel zou kunnen plaatsvinden. Nu noemt hij Henry zijn ‘zwarte engel’, omdat veel Amish altijd in het donker gekleed gaan.

Op de dag na het bloedbad waarschuwde een opa van één van de gedode meisjes enkele van zijn kinderen en kleinkinderen om de dader niet te haten. Een Amish vader zei tegen zijn vrouw en kinderen: ‘Hij had een moeder en een vrouw, en een ziel en nu staat hij voor God.’

Genade om anderen te troosten
Terri vertelt dat de Heere voor hen gezorgd heeft, hun kracht heeft gegeven, mede door de steun en de gebeden van anderen, wat heilzaam werkte. ‘De Heere heeft zelfs genade gegeven om anderen te troosten, die zelf moesten lijden, soms vanwege hun kinderen.’
‘Het lijkt zo natuurlijk om jezelf af te vragen wat er fout is gegaan, maar er zijn geen heldere antwoorden. Wij zijn niet de perfecte ouders, maar het is zinloos om onszelf te beschuldigen van iets waar wij niet de controle over hadden.’

‘We hebben heel moeilijke nachten doorgemaakt, van twijfel en zelfbeschuldiging. Maar ik had niet veel meer kunnen doen dan Charlie aanmoedigen om zijn gevoelens meer te uiten.
Een vriend zei eens: ‘Ook al zou je een kind hebben dat alles goed deed en de perfecte weg ging, dan is dat niet dankzij jou, jouw kind moet zijn eigen keuzes maken. Eveneens, als je een kind hebt dat vreselijk foute keuzes maakt, dan treft jou niet de blaam, omdat hij zijn eigen keuzes maakt.’

Liefde en bewogenheid
De Amish gemeenschap van Nickel Mines liet na het verschrikkelijke drama de liefde en de bewogenheid van Christus zien. Zelfs de media richtte de aandacht al snel van het drama naar de compleet onverwachte houding van vergevingsgezindheid. ‘De Amish hebben altijd die houding behouden,’ vertelt Terri.

‘Bij de begrafenis van onze zoon, die twee dochters van hen had gedood, stond dat Amish echtpaar naast ons en beschermde ons tegen alle camera’s op de weg. Zij waren de eersten die ons die dag groetten. Ze vroegen hoe het met ons ging, en plaatsten hun eigen leed op de achtergrond.’

De Amish keken ook om naar Marie, de vrouw van de schutter en haar drie kinderen. Ze betoonden meeleven en vergaven haar wat haar man hen had aangedaan. Later schreef Marie hun een brief om hen te bedanken voor hun vergeving, genade en goedheid. Een citaat daaruit: ‘Jullie liefde voor onze familie heeft geholpen bij onze genezing en ons herstel. Jullie giften hebben onze harten zo geraakt, dat kunnen we met geen woorden beschrijven.’

Terri vertelt verder dat zij en haar man Chuck alle getroffen families bezochten na de ‘Happening’ (Gebeurtenis, dvg), zoals de Amish het drama noemen. Een aantal maanden later organiseerden Terri en Chuck een picknick, waar alle betrokken families aanwezig waren. ‘Het was een liefdevolle sfeer,’ beschrijft Terri. ‘Het was ongelooflijk en laat zien hoe zelfs in de moeilijkste situaties, wij onze angst kunnen overgeven en vrede en vreugde mogen ontdekken.’

Samen thee drinken
Alle Amish families waren aanwezig op een seminar over vergeving in het Elizabethtown College, dat werd georganiseerd ter gelegenheid van ‘vijf jaar na de aanslag’. Ze waren er om Terri te steunen bij de spreekbeurt die ze er hield. Ook bezochten ze mensen die geconfronteerd werden met lijden in hun eigen leven.
Regelmatig nodigt Terri de Amish vrouwen uit op de thee. Eerder deed ze dat ook voor de Amish meisjes, waardoor een hechte onderlinge band ontstond.
Momenteel is het lastiger voor Terri om dit te doen, omdat ze kanker heeft. Afgelopen Kerst was er een grote verrassing voor haar. Totaal onverwacht stond er opeens een bus voor haar huis, met 35 Amish vrienden, die kerstliederen voor haar kwamen zingen.

Rosanna (15), die het zwaarst gewond raakte bij de aanslag – ze was toen nog maar 6 – zit in een rolstoel en wordt via een sonde gevoed. Kortgeleden kwam ze op ziekenbezoek bij Terri, die voorheen elke week, al acht jaar lang, bij haar op bezoek ging.
‘Onze vriendschapsband laat zien dat genezing en herstel kan plaatsvinden,’ merkt Terri op. ‘De Amish laten zien wat de woorden ‘Vergeef en u zult vergeven worden’ uit het gebed van de Heere betekenen.’

Gods goedheid
De afgelopen jaren heeft Terri diverse spreekbeurten over het gebeuren gehouden. Ze heeft er ook een boek over geschreven: ‘Forgiven: The Amish School Shooting, A Mother’s Love and a Story of Remarkable Grace’. Het waren juist de Amish die haar stimuleerden om het boek te schrijven.

Op de vraag hoe ze staande is gebleven in het geloof en blijft geloven dat God goed is, antwoordt Terri: ‘Gods goedheid is zichtbaar als je het wilt zien. Bitterheid en woede zijn erger dan welke vorm van kanker ook, onze ziel wordt erdoor opgegeten. Door God te prijzen voor Zijn zorg, zelfs in de tegenspoed, verandert ons perspectief. Dan verleent Hij ons genade voor onze volgende stap.
Overgave en onderwerping aan God zijn voor mij woorden van grote kracht geworden. Door te beseffen dat ook ik deel mag uitmaken van een hoger plan, heb ik weer vreugde gevonden te midden van beproevingen van tragedie en gezondheid. Ik ben in de onderste kuil geweest, in de diepste diepten, maar Gods genade biedt uitkomst, in de weg van dagelijkse overgave. Ik zie Zijn goedheid, dagelijks.’

Terri weet als geen ander dat vergeving niet vanzelfsprekend is. Het is niet een beslissing die je één keer maakt om te vergeven, het is elke dag opnieuw weer die ander vergeven. ‘Elke dag opnieuw moet ik de Heere vragen of Hij het mij wil openbaren als ik iets voor Hem verborgen houd. Dat geeft vrijheid om in vrede te leven.

Dirk van Genderen