De meesten van u kennen mij langer dan vandaag en weten van mijn verlangen naar opwekking. Vorige week schreef ik er nog over. Er wordt veel gesproken over opwekking, hier zou een opwekking zijn, of daar, maar vaak zijn het slechts – hoe verblijdend ook – rimpelingen in het gemeentelijke leven. En soms worden bepaalde manifestaties gepresenteerd als opwekkingen, terwijl het in werkelijkheid valse opwekkingen zijn.

[1]
Rees en Lizz Howells, in Rusitu, ten tijde van de opwekking.

Na het commentaar van vorige week kies ik er bewust voor om deze week een positief verhaal over opwekking te plaatsen. Een opwekking met alle kenmerken van een ware opwekking.
Het gebeurde in Gazaland, in het Oost-Afrikaanse Zimbabwe (toen Rhodesië), op de grens met Mozambique, ongeveer honderd jaar geleden. Naar dat land stuurde God de Engelse zendeling Rees Howells uit het Engelse Wales. Per schip vertrok het echtpaar Howells tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1915, naar Afrika.
Rees Howells had het diepe verlangen dat de opwekking die in Wales plaatsvond, ook in Afrika zou uitbreken. En de opwekking kwam. Howells schreef erover in zijn boek ‘Op de bres’. Ik las het, met tranen in mijn ogen.

Realiseren we ons dat de eerste gemeente, de Handelingen-gemeente, een opwekkingsgemeente was? Er was verbondenheid, er was eenheid, men kwam in de huizen bijeen, brak het brood, bad gezamenlijk, loofde God en stond in de gunst bij het hele volk.
We roemen over deze gemeente, maar zien hem tegelijk als een onbereikbare ideaalgemeente, een soort utopie. Is dit wel terecht? Zouden we die gemeente niet veel meer als de ‘normale’ christelijke gemeente moeten zien? Als onze gemeente niet is zoals die gemeente, kunnen we ons dan wel een christelijke gemeente noemen?

Deze gedachten kwamen in mij op toen ik het getuigenis van Rees Howells las. Een tijdlang werkte hij in Gazaland, aan het begin van de vorige eeuw, vanuit de zendingspost in Rusitu. Howells verlangde naar een opwekking onder dit Afrikaanse volk, maar het woord opwekking kende men daar niet eens.
Hij vertelde de christenen die er al waren, die tot geloof waren gekomen door het werk van het zendingsechtpaar Hatch, over Pinksteren, hoe God toen met Zijn Geest in de harten van de mensen kwam. Hij benadrukte dat God datzelfde ook bij hen wilde doen als ze bereid waren hun zonden te belijden en God om vergeving zouden vragen.

De opwekking was voorbereid in de jaren ervoor. In 1897 was er in Rusitu al een zendingspost ontstaan. Verschillende zendingspioniers hadden hun leven gegeven bij het brengen van het Evangelie, onder wie ook de eerste vrouw van zendeling Hatch. Er was jarenlang gezaaid, met gebeden en veel tranen en nu was de tijd van de oogst aangebroken.

Op een vrijdagavond, toen er twaalf mensen bij Howells in huis bijeen waren, leerde hij hun het lied ‘Heere, zend een opwekking en begin bij mij.’
De volgende week kwamen de beide zendingsechtparen bij elkaar, zoals ze elke donderdag deden, om samen de Bijbel te lezen en te bidden. ‘Terwijl we op onze knieën lagen en tot God riepen, sprak de Heere tot mij, en zei dat de gebeden waren verhoord en dat de opwekking zou komen.’

De volgende zondag begon de opwekking. Howells schrijft daarover: ‘Die zondag was de 10e oktober, mijn verjaardag. En terwijl ik ’s morgens preekte, merkte ik duidelijk dat de Geest over de vergadering kwam. ’s Avonds daalde Hij neer. Ik zal het nooit vergeten. Hij kwam op een jong meisje, Kufasa geheten, dat drie dagen had gevast, in de overtuiging dat ze niet klaar was voor de komst van de Heere, waarover zendeling Hatch een aantal Bijbelstudies had gegeven. Terwijl ze bad, barstte ze in tranen uit en binnen vijf minuten lag de hele gemeente met het gezicht op de grond, terwijl werd geroepen tot God.’

‘Het was alsof God de hemel scheurde en neerdaalde. Ik had dit zelfs in de opwekking bij ons in Wales niet gezien. Ik had slechts gehoord dat God dit ook had gedaan tijdens de opwekking bij Finney. De Heilige Geest was gekomen. We bleven bidden, tot in de nacht. En toen we naar huis gingen, werd overal gebeden, in elke kraal.’

‘De volgende dag gebeurde dit opnieuw, en de volgende dag weer… De mensen huilden en beleden hun zonden, zodat de zendelingen soms geen woord konden spreken, maar alleen maar voor hen konden bidden. Soms knielden allen neer en begonnen tegelijk in grote zielsangst hun zonden te belijden. De Heilige Geest overtuigde de mensen van hun zonde. Hier en daar stond er dan iemand op, die bevrijd was en van vreugde begon te zingen.
Op de zesde dag, terwijl de aanwezigen weer geknield lagen en hun zonden beleden, ontvingen velen vergeving en ontmoetten ze de Heiland, zoals alleen de Heilige Geest Hem kan openbaren.’

De opwekking breidde zich uit over de hele omgeving. Howells beschrijft de grote vreugde die het gevolg was van de vergeving en de diepe reiniging die de mensen ervaarden. ‘Dit was de hemel op aarde.’
Vijftien maanden lang werden er zonder onderbreking twee opwekkingssamenkomsten per dag gehouden. Elke vrijdag duurde de samenkomst de hele dag.

Ik schrijf dit niet opdat we ons zullen vergapen aan deze opwekking en ons verbazen over Gods almacht. Hopelijk ontsteekt dit in ons een diep verlangen om dit ook mee te mogen maken.
De sleutels ertoe zijn wellicht eenvoudiger dan we denken. De geschiedenis heeft het al talloze keren bewezen. Waar Gods mensen bij elkaar kwamen, zich verootmoedigden en tot de Heere riepen om genade en om Zijn komst, daar kwam Hij.

Ik bid dat God de Geest van de genade en van de gebeden in ons wil uitstorten. Meestal – en ik zeg dit ook tegen mezelf – verwachten wij veel te weinig van het gebed.
Aan de opwekking in Handelingen 2 ging een dagenlang gebed vooraf. Hetzelfde gold voor de opwekking in Gazaland, en bij vrijwel alle opwekkingen in de geschiedenis.
Wat weerhoudt ons ervan dit ook te doen? Waar zijn de Nederlandse bidders die deze weg van aanhoudend gebed, verootmoediging en belijdenis van zonden willen gaan? Ik ken er nog te weinig… En ondertussen zien we vol verwachting uit naar wat de Heere gaat doen.

Dirk van Genderen