Hoe is het mogelijk? Je bent verantwoordelijk voor tienduizenden abortussen en toch ontvang je een lintje… Het overkwam Thea Schipper-Wierda, sinds 2003 de directeur van abortuskliniek Beahuis & Bloemenhove, een paar maanden geleden. Ze is nu ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Vanwege haar inzet voor de beschikbaarheid van abortus, in ons land en wereldwijd.

Ik kan het niet anders zien. Abortus is het doden van een ongeboren kindje. Uit tal van video-opnamen tijdens een abortus blijkt het kindje dan bang te worden en heel veel pijn te hebben. Het schreeuwt om leven, maar kan niet vluchten en wordt gedood.

Dat is sinds 1971 al tienduizenden keren gebeurd in de Bloemenhovekliniek in Heemstede. Hier worden ook late abortussen uitgevoerd, na 22 weken zwangerschap. Of directeur Schipper van deze kliniek dit als moord ziet? Vast niet. Zij spreekt over grote nood bij zwangere vrouwen, die graag een abortus willen. In haar ogen helpt ze hen door een abortus aan te bieden. Hulp aan de moeder wordt waardevoller geacht dan de bescherming van het ongeboren kind in de moederschoot.

In het begin van de jaren zeventig hielp ze mee de abortuskliniek op te zetten. In 1976 probeerde minister Van Agt nog de kliniek te laten sluiten. Helaas ging de sluiting niet door vanwege een bezetting van de kliniek. Eén van de bezetters was Thea Schipper-Wierda.
En op de website van de kliniek wordt niet gesproken over ‘ongeboren kind’, maar over ‘vrucht’. Het is het verhullend taalgebruik. Een vruchtje kun je weghalen, verwijderen, doden.

Nederlandse zwangere meisjes en vrouwen kunnen een abortus totaal gratis laten uitvoeren. Financieel gezien is er dus geen enkele drempel. Ze hoeven zelfs geen eigen risico te betalen. Momenteel komen veel Poolse vrouwen naar de Bloemenhovekliniek voor een abortus, aldus directeur Schipper, omdat de wetgeving in Polen veel strenger is. Wie uit het buitenland voor een abortus naar Nederland komt, moet de rekening vooraf betalen.

Ik kan geen groter kwaad bedenken dan abortus. Jaarlijks worden wereldwijd meer dan 50 miljoen ongeboren kinderen gedood; in ons land elk jaar meer dan 30.000. Ze mogen niet geboren worden. Het levenslicht is hun niet gegund. Massamoord op grote schaal. Een ander woord kan ik er niet voor bedenken.
Lees Psalm 139 maar eens, hoe mooi daar geschreven wordt over nieuw leven dat God in de moederschoot wonderlijk weeft. Ons leven is Zijn kunstwerk. Dat kostbare kunstwerk wordt vernietigd, ook in de Bloemenhovekliniek. In stukken gescheurd, weggezogen. Er is geen ontzag meer voor de Schepper van het Leven.
De moederschoot zou de meest veilige plek op aarde moeten zijn. Inmiddels is het de meest onveilige plaats geworden.

Mijn hart huilt als ik deze woorden opschrijf. Waarom leven wij, leef ik, rustig door, terwijl er op dit moment zoveel ongeboren kinderen worden gedood? Laten we ons krachtig blijven uitspreken vóór het leven. In de kerk, in de politiek, in de media, in de samenleving, op de plaats die de Heere ons heeft gegeven. Elk ongeboren leven dat gered kan worden, is er één. Gaat u mee op de knieën voor alle ongeboren kinderen?

Ik heb buitengewoon veel bewondering voor mensen die geregeld bij abortusklinieken waken en bidden, in het verlangen ongeboren kinderen te redden. Dat zouden meer mensen moeten doen, als een getuigenis dat het leven heilig is.
Het bloed van alle geaborteerde kinderen roept vanaf de aardbodem tot God in de hemel. Laat we hier niet lichtvaardig over denken. We roepen Gods oordelen over ons heen door onze ongeboren kinderen op te offeren aan de goden van vrijheid, welvaart, gezondheid en luxe. Het zijn de hedendaagse mensenoffers! Wat kunnen we anders doen dan tot de Heere naderen en Hem vragen of Hij Zich over ons land wil ontfermen en onze zonden wil vergeven?
Enorm groot is inmiddels de schare van alle kinderen die nooit geboren mocht worden. Geschat wordt dat er sinds 1970 zo’n 1,5 miljard ongeboren kinderen zijn geaborteerd, gedood, zo’n 20 procent van de huidige wereldbevolking.

En ik weet het: veel vaders en moeders worstelen ermee dat ze ooit hun kindje hebben laten aborteren. Misschien ook wel lezers van dit commentaar. Wat een wroeging, wat een spijt. Maar er is voor hen vergeving als ze door genade hun zonden belijden en hun vertrouwen op de Heere Jezus leren stellen. Wat een goed werk doen hulpverleners die deze mensen bij de hand nemen, met hen praten, voor hen bidden, hen begeleiden en hun laten zien dat er ook voor hen vergeving en hoop is.
Ik heb buitengewoon veel bewondering voor mensen die geregeld bij abortusklinieken waken en bidden, in het verlangen ongeboren kinderen te redden. Dat zouden meer mensen moeten doen, als een getuigenis dat het leven heilig is.

Dirk van Genderen