Wij wijzen vaak met onze beschuldigende vinger naar de overheid. In onze ogen doen onze leiders veel dingen fout. We uiten onze onvrede, we worden steeds negatiever. En steken anderen met dit onvrede-virus aan. Veel christenen doen hier gewoon aan mee. En wat haalt het uit? Niets. We worden er geen vrolijker mensen door. Geen aantrekkelijkere christenen.

Christenen hebben toch wel wat beters te doen dan te klagen. De profeet Jeremia vraagt in Klaagliederen 3:39: ‘Wat klaagt dan een mens?’ En het antwoord luidt: ‘Laat ieder klagen over zijn zonden.’
Maar doen wij? We klagen over onze omstandigheden, terwijl we het, vergeleken met bijvoorbeeld het leven in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, toch heel goed hebben.

We kunnen veel leren van christenen, onze broeders en zusters, die vervolgd worden vanwege hun geloof. Klagen zij ook zo over hun regering? Laten we deze keer eens naar Iran kijken.
‘Het aantal christenen in Iran groeit snel,’ aldus Todd Nettleton van The Voice of the Martyrs. En dat in een land waar christenen weinig vrijheid hebben, dat op nummer 9 staat van de lijst van Open Doors over christenvervolging.

[1]
Farsi Bijbels. Er is in Iran een grote honger naar het Woord van God.

Het is er verboden dat een moslim christen wordt. En juist in dat land komen heel veel moslims tot geloof. In 2015 groeide het percentage christenen in Iran met 19,6 procent. Als belangrijkste reden voor deze groei wordt genoemd het falen van de islam om het land vooruit te helpen. Volgens Open Doors komen zelfs kinderen van politieke en geestelijke leiders van Iran tot geloof in de Heere Jezus.

Nettleton heeft Iraanse christenen horen zeggen dat ze ayatollah Khomeini als ‘de grootste zendeling’ van Iran beschouwen. Hij was er in 1979 verantwoordelijk voor dat Iran een islamitische republiek werd, die geleid zou worden ‘zoals Mohammed het wilde, volgens de Koran.’
Maar bijna 40 jaar later staat het land er niet erg best voor. Er is corruptie, er is armoede, Israel wordt het land bedreigd met totale vernietiging.
‘Als de overheid niet goed functioneert, en als er nog steeds armoede is, dan is duidelijk dat de islam niet werkt,’ stelt Nettleton. ‘Dit falen wordt door de bevolking gezien als het falen van de islam. Er zijn rapporten dat 70 procent van de Iraniërs niet langer de islam wil volgen. Wanneer ze dan het Evangelie horen, zeggen ze: Dat is de waarheid.’

Wat is nu zo opmerkelijk bij de Iraanse christenen? Ondanks de moeilijke situatie waarin ze zich bevinden, stellen ze hun vertrouwen op Christus. Ze verwachten het van Hem en niet van de regering. Ze wijden zich aan Hem toe en zien uit naar wat Hij in hun land doet en gaan doen.

Dit is een les voor ons. Laten we maar eens wat minder klagen en meer vertrouwen op de Heere Jezus. Ons heil is toch niet afhankelijk van onze overheid? Ons heil ligt verankerd in onze Heiland.

Moeten we dan maar alles over ons heen laten komen? Zo bedoel ik het niet. Blijf opkomen voor de beschermwaardigheid van het leven, voor positieve verhoudingen met Israel, voor de vrijheid om ons christen-zijn te laten zien en horen in de samenleving. Ook gebed voor de overheid blijft noodzakelijk. En de christelijke politici, die zich in hun spreken en handelen willen laten leiden door Gods Woord en door de Heilige Geest, hebben onze steun blijvend nodig.

Stop met klagen, met negativiteit. Voor sommigen lijkt dat een hobby te zijn, op feestjes en zelfs op kringen van de kerk.
Klagende christenen zijn geen getuigenis voor het christelijke geloof. Ik durf gerust de stelling aan dat klagende christenen geen bloeiend geloofsleven hebben.

Verheug u in de Heere Jezus. Hoe uw situatie ook is. Ik weet dat dat soms moeilijk of bijna onmogelijk is. Toch mogen we dat leren. Laten we elkaar hierbij helpen en aansporen. We weten immers dat het beste nog komt. Ons wacht een heerlijke toekomst. Na ons leven in de hemel en met Hem in Zijn Rijk, gevolgd door de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, en het nieuwe Jeruzalem. Wat een toekomst! Dan nooit meer klagen, maar altijd ons verheugen in de Heere Jezus, Die we zo lief hebben, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.

Dirk van Genderen