Het is een groot verdriet voor veel ouders en grootouders wanneer hun kind, hun kleinkind niets meer van het geloof wil weten. Ik ontmoet ze regelmatig, ouders die mij aanspreken, grootouders, soms met tranen in de ogen. Een ouder echtpaar vertelde mij: ‘Onze dochter en schoonzoon hebben ons verboden met onze kleinkinderen over de Heere Jezus te spreken.’
Wat een verdriet, wat een pijn. Te moeten zwijgen over de Kostbaarste Persoon die je door genade mag kennen. ‘Maar ze kunnen ons niet verbieden voor hen te bidden, en dat doen we elke dag en dat blijven we doen zolang we kunnen,’ vertelden ze door hun tranen heen. ‘De Heere is machtig om hen te bekeren, tot geloof te doen komen. Dat is ons diepste verlangen…’
Gelukkig zijn ze er nog, kerken en gemeenten met veel jeugd, veel kinderen. Laten we er zeer dankbaar voor zijn. Maar er zijn ook kerken en gemeenten waar je vrijwel geen jeugd meer ziet.
Soms werkt het als een soort vicieuze cirkel. Als de jeugd en gezinnen met jonge kinderen vertrekken, blijven er steeds minder jongeren en kinderen over. En als er dan maar een paar meer zijn, wordt de verleiding groot om ook maar te gaan, hopelijk nog wel naar een andere gemeente, maar dan met meer jeugd.
In grotere kerken is er vaak een goed georganiseerd jeugdwerk, met wekelijkse catechisaties en jeugdverenigingen. Dit helpt zeker om jongeren vast te houden, hoewel er helaas ook daar jongeren afhaken. Soms omdat ze geen aansluiting vinden bij de anderen, soms omdat ze heel bewust het geloof vaarwel zeggen.
Het doet pijn als er jongeren afhaken. Als gemeente zijn we toch één geheel, één lichaam, als het goed is. Eén in de Naam van de Heere Jezus. Het zou ons wel wat meer mogen raken als iemand ons verlaat.
Als diegene gelooft, de Heere Jezus mag kennen en liefhebben en zich meer thuis voelt in een andere gemeente, dan hoeven we daar niet om te treuren, hoewel het altijd jammer is als iemand vertrekt. Veel meer zou het ons moeten raken als iemand vertrekt omdat het geloof hem of haar weinig of niets meer zegt. We laten het vaak gebeuren… Maar raakt het ons nog? Liggen we op de knieën voor degenen die afstand hebben genomen van het geloof? Bidden we de Heere om zijn/haar bekering? Dat is toch het allerbelangrijkste, dat ook zij de Heere Jezus leren kennen.
In nogal wat (vrije) evangelische gemeenten, baptistengemeenten, christengemeenten om er enkele te noemen, wordt er over het algemeen minder voor en met jongeren en kinderen gedaan. Tijdens de zondagse samenkomst is er vaak wel een kinderdienst, maar een vorm van wekelijkse catechisaties of verenigingen is vaak minder gebruikelijk, hoewel er gelukkig ook goede uitzonderingen zijn.
Hoe een gemeente het ook invult, speciale aandacht voor de jeugd is noodzakelijk. Omdat veel jongeren van huis uit niet zoveel meekrijgen van het geloof, van de Bijbel, wordt dit steeds belangrijker. Hoewel de eerste verantwoordelijkheid thuis ligt, in het gezin. Zeker in een tijd dat er zoveel op hen afkomt, vooral via de media.
Als kerken en gemeenten mogen we onze kinderen en jongeren bij de hand nemen en bij de Heere Jezus brengen. Hen toerusten voor hun taak in de maatschappij, dat ze vast zullen staan, gegrond, verankerd zullen zijn op de Rots, het Fundament, Christus.
Het is zo belangrijk dat onze jongeren heldere, duidelijke voorbeelden van gelovigen om zich heen zien. Hopelijk hun ouders, opa’s en oma’s, als ze die hebben, vrienden in de kerk, gemeenteleden, voorgangers.
Als u kinderen hebt, kleinkinderen: komen ze dan uit bij de Heere Jezus als ze u volgen? En als u geen kinderen, geen kleinkinderen hebt, wat een groot verdriet kan zijn: bid dan alstublieft voor kinderen, jongeren in uw familie, in uw kerk, uw gemeente, dat ze Heere Jezus mogen (leren) kennen en navolgen.
Kunnen wij het Paulus nazeggen, richting onze kinderen, kleinkinderen, jongeren in de gemeente: ‘Wees navolgers van mij, zoals ik navolger van Christus ben’ (1Korinthe 11:1). Komen ze bij Christus uit als ze u navolgen?
En toch gaat het soms heel anders dan wij hadden verwacht, gehoopt, gebeden. Je ziet het wel in één gezin. De ene gaat trouw naar de samenkomsten, volgt de Heere Jezus, heeft Hem lief, terwijl de ander het geloof vaarwel zegt. Waarom?
Ik weet hier geen gemakkelijke antwoorden op. Soms zijn de oorzaken zichtbaar, vaak ook niet. Voor ouders, broers en zussen kan dit erg moeilijk zijn. Je zou die ander geloof wel in handen willen geven, maar dat is onmogelijk.
En laten we niet uit het oog verliezen dat jongeren er snel doorheen prikken als er in een gemeente een verwaterd Evangelie wordt gebracht. Laten we als gemeente trouw zijn en blijven aan Gods Woord en de volle waarheid en rijkdom van het Evangelie verkondigen.
Geef de hoop niet op, blijf geloven dat de Heere machtig is om verloren zonen en dochters terug bij de Vader te brengen. Blijf bidden. Blijf het geloof voorleven, houdt de relatie met uw kinderen en kleinkinderen goed. Gebed kan de hemel in beweging zetten.
Denk eens aan de gelijkenis die de Heere Jezus in Lukas 15 vertelt, over de vader en zijn twee zonen. De vader in die gelijkenis is een treffend beeld van de Vader in de hemel. Hij is met ontferming bewogen, zendt Zijn Geest om Zijn jongste zoon, die Hem vaarwel heeft gezegd en de wereld is ingetrokken, tot inkeer te brengen. Hij staat voortdurend op de uitkijk tot het moment dat die ene zoon terugkomt. En Hij is buitengewoon verheugd als Zijn zoon Hem in de armen valt. ‘Mijn zoon was dood en is weer levend geworden. Hij was verloren en is gevonden’ (vers 24).
Wat wij niet kunnen, kan de Heere wel. Door Zijn Geest en door Zijn Woord. Laten we alles van Hem verwachten en blijven uitzien naar het moment dat verloren zonen en dochters terugkomen bij de Heere Jezus. Dan is er feest in de hemel en feest op aarde.
Dirk van Genderen
Geplaatst op vrijdag 23 november 2018 om 9:38
Die kerken met veel jeugd, zijn dat kerken waar Gods Woord nog recht wordt gesneden of zijn dat kerken waar de wereld/valse leer binnen wordt gehaald? Helaas leert mijn eigen ervaring dat het laatste vaak het geval is. Ik kan niet zeggen altijd, maar ben eigenlijk bang dat dat wel zo is. Keiharde muziek, aftellen voor de dienst begint, welvaartsevangelie… Noem het maar, zoveel van die narigheid heb ik voorbij zien komen. Soms zeker meer summier, maar toch… En wat schiet je daar dan mee op? Persoonlijk laat ik mijn kinderen nog liever naar een club van ongelovigen gaan (dat is tenminste duidelijk), dan naar een club die christelijk heet maar waar allerlei dwalingen binnenkomen. Levensgevaarlijk vind ik het.
Geplaatst op vrijdag 23 november 2018 om 13:05
Tussen de 18 en achtentwintig komt er heel veel af op onze kinderen. Dirk spreekt over vast staan in de maatschappij – en dat is nog maar een begin … (studie, baan, verkering, sociale contacten, huisvesting). Daar kun je als jongere best wel enige hulp bij gebruiken.
Maar wat zie je? In de kerk is men “tevreden” met een boze geest (en dat mag je niet zeggen), leeft en tiert de pedofilie. Wat!!?? Nee, hoor! En als Florianne ons vertelt dat hun nieuwe predikant rake dingen zegt… dan denk ik: fijn, maar functioneert jullie kerk wel als een tempel?
Een kerk moet m.i. een tempel zijn, waar je ongestoord, dat is beschermd, kunt verder komen richting Christus, wiens naam wij dragen.
In de praktijk is dit dikwijls alleen maar een woordje en wordt het geloof bij de enkels afgesneden.
Wij zijn dan steengoed in woorden, maar praktisch priesterschap ontbreekt.
Een omgang hebben met God in Christus tijdens de overdenking (preek) is dan heel erg moeilijk.
Als jongeren daarop afhaken, dan geef ik hen groot gelijk.
Laten wij hopen en bidden dat de Here zich hoe dan ook over hen ontfermt.
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 12:44
Beste Dirk,
Je schrijft: “Omdat veel jongeren van huis uit niet zoveel meekrijgen van het geloof, van de Bijbel”.
Maar hier ligt dan toch de kern van het probleem? Het begint toch in het gezin? Of nog verder terug, in het voorgeslacht? En vele gezinnen maken toch een gemeente? De kerk/gemeenteganger (gelovigen) vormen toch de gemeente? Als zij thuis al niets te brengen, uit te dragen hebben, dan in de gemeente ook niet, lijkt mij.
Groetjes van Elisabeth
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 15:11
Dirk, u schrijft:”… houdt de relatie met uw kinderen en kleinkinderen goed …”. Dit is voor mij één van de belangrijkste dingen – samen met voor hen bidden! – dat ouders kunnen doen. Geloof is een gave van God en ze moeten er om vragen! Ik vond dat ik mijn kinderen vanaf hun 18de levensjaar alleen nog raad kon geven, wanneer ze er mij zelf om vroegen. Ondertussen zijn ze tussen de 30 en de 4O jaar oud en ik kan alleen zeggen dat ik voor hun problemen bid en dat vinden ze goed. Hoe moet het verder? Dat leg ik in Gods hand! Hij is hun almachtige schepper en Hij wil niet dat iemand verloren gaat! Mijn hart is gerust! Psalm 57:8 …Hij vormt alle harten (Psalm 33:15). Een gezegende week toegewenst, iedereen!
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 16:08
Dirk, ik sluit me aan bij 4.
‘Kijk eens pappa wat een spieren…’
‘Tjonge kind, je wordt al groot…’
Maar als ze in de 20 nog op eigen kracht blindvaren…
Dan neemt de Vader die pappa wel op schoot…
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 16:56
Als vader en grootvader (68jr), wil ik eerst onze generatie noemen. Waarin zijn wij onze kinderen voorgegaan? Alleen in zondagse-eredienst en cathechesaties? Door de dominee of hebben wij onze kinderen de HELE week voorgeleefd, laten zien wat het betekent een leven met de Almachtige. Vaak zijn we daar in tekort geschoten. Mijn vrouw en ik hebben in 1980 een keuze moeten maken om verder te gaan in de leer van de Ger. synodale kerken of Gods weg te volgen op de weg met Hem. Rond 1980 werd een synoderapport uitgegeven “De aard van het schriftgezag”. Wij konden er niet mee instemmen omdat hierin de twijfel aan Gods woord werd verkondigd. De Here leidde ons op de weg naar de vrije baptisten waar toen Gods woord recht werd gesneden. Geen Willowkreek of Sattleback instituten, maar Jezus en Jezus alleen. Daar zijn wij onze kinderen in voorgegaan. Voortdurend keuzes maken en toetsen aan Gods woord. Met onze inmiddels volwassen kinderen spreken we er ook, nu zij zelf kinderen hebben, voortdurend over. Niet alleen op zondag maar door de gehele week. Ook nu wij een keuze hebben gemaakt om de shabbat te vieren spreken we nog steeds met onze kinderen en nu ook met de kleinkinderen over de Gods Woord, maar ook over het leven met Yeshua en Zijn leefregels. De kinderen en een twee-tal van de kleinkinderen leven met en door Christus (de anderen zijn te jong om bewust een keus te maken, maar hebben ons de erenaam Opa en Oma Shalom gegeven). Ik kan dit alleen schrijven uit en door de genade van de Eeuwig aanwezige.
Een woord van bemoediging van ons aan ouders wiens kinderen een andere keuze hebben gemaakt: Als u niet meer met de (klein)kinderen over God kunt spreken, spreek met God over de kinderen. Laat dit niet afhangen van uw kerk, gemeente of huiskring, maar door het geloof geef daarin een voorbeeld. Gods zegen.
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 18:57
Dirk. Peter Schilperoort(2) vraagt zich af of onze kerk nog wel een tempel is of dat de Dominee alleen rake dingen vertelt. Onze kerk is wel degelijk een tempel. Het blijft niet alleen bij rake woorden, maar er wordt heel veel gedaan met en voor onze jeugd. Elke week Cathechisatie, Jeugdvereniging, zangkoor van de jongeren. 1 keer in de maand eten de jongeren samen met de Dominee en zijn vrouw in de kerk een broodmaaltijd en daarna is er een Preekbespreking. Ook wij als ouderen hebben vaak zo’n broodmaaltijd en Preekbespreking. We hebben ook heel veel jongeren in de kerk en die komen elke Zondag 2x in de kerk. En het is geen dienst van muziek enz. Het zijn traditionele diensten. In de ochtenddienst een preek (b.v. morgenochtend uit Luk 1:26-45 tekst 42:45) en in de middagdienst wordt in de preek de Heidelberger Cathechismus (25) uitgelegd. En het zijn geen zoetsappige woorden hoor, maar hij benoemt alles en is hier niet mals in. Met een bewogen hart brengt hij ons het Evangelie en staat Christus in het middelpunt. Je kunt aan alles merken dat hij een kind van God is. Het is altijd doodstil in de kerk en als hij “amen” zegt denk je: “nu al?” We zingen alleen de Psalmen en geen Gezangen. Alleen voordat de dienst begint wordt er een lied gezongen uit Weerklank. Ben ik geen voorstander van.
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 18:57
In de jaren 80 konden we het niet meer vinden in de Ger. Kerk en gingen we over naar de Bapt.
Kerk met onze 3 kinderen, en veel Youth for Christ-werk. Wat zijn we nu achteraf dankbaar dat we dat gedaan hebben. De kinderen, nu getrouwd, doen allemaal mee in de kerk. Een is zelfs bij de Maf in Kenia terecht gekomen. Dank U Heer!
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 19:25
Ouders waarvan de kinderen niet meer geloven wil ik bemoedigen met de tekst uit 1 Joh. 5 : 14 en 15 als we bidden naar Zijn wil zal Hij verhoren. Als je bidt om de bekering van je kind is dat een gebed naar de wil van de Heere. Hij wil immers niet dat iemand verloren gaat! Op Zijn tijd zal Hij verhoren.
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 20:36
Zelf ben ik inmiddels overgrootouder en heb ik een zoon, die predikant geworden is. Ik ken de vele zorgen over mijn kleinkinderen, maar dan denk ik aan het verhaal van Noach. In dit verhaal staat, dat “Noach rechtvaardig werd bevonden voor God” (dus alleen Noach!), maar over zijn familie wordt niets vermeld. Toch werd met Noach zijn HELE FAMILIE, inclusief aangetrouwd, gered! Ik vind dat een geweldige troost voor ouders en grootouders!! Ik heb geleerd, dat de best verhoorde gebeden zijn, waarin ik God gedankt heb! Blijf dus bovenal bidden en dank God voor voor de redding zoals die van Noachs familie! Geloven is vertrouwen en bovenal danken! Zeg nooit God “kan”, want God “doet”!
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 21:38
Beste Dirk.
Ik ben het volledig met je eens, dat het heel verdrietig is als kinderen, maar ook ouderen, de kerk de rug toekeren. Het komt in alle kerken voor, maar volgens mij het meest in die kerken waar de naam van de Here Jezus niet of nauwelijks meer genoemd wordt. Dat is de crux. Aan de andere kant is het ook zo, dat wij in het laatst der dagen leven. Hierover zegt de Here Jezus: “Zal ik nog geloof vinden?” Ik denk, dat wij als christenen veel duidelijker moeten zijn naar mensen, die de Here Jezus nog niet kennen. Maar bovenal moeten we volgens God’s Woord gaan leven en de uitdrukkelijke wil hebben op de Here Jezus te willen gaan lijken en zoals Hem te gaan leven.
Geplaatst op zaterdag 24 november 2018 om 22:49
Ja Dirk, als ouders willen we zeker een goede band met onze kinderen, indien wij kinderen gekregen hebben.
En hun dan ook een goed voorbeeld geven. Dat geeft ons geen garantie dat de nazaden, buren, vrienden of familieleden ook die goede wegen van de Heer zullen kiezen of gaan bewandelen.
Eenmaal zullen alle mensen zich voor God Zelf moeten verantwoorden, zelfs voor ieder liederlijk gesproken woord zelfs, dat de mond uitgaat. Want een woord kan opbouwend of afbrekend zijn; ‘zendt een wacht voor mijn lippen Heer’. Onze Pleitbezorger, Jezus Christus bidt en pleit gelukkig zodat ons geloof niet zal ophouden. GEWELDIG is dat. Onze oprechte en uit het hart geboren gebeden zullen naar ik hoop en geloof te Zijner tijd verhoord worden, omdat het een belofte van Jezus zelf is. Laten we daarom vol goede moed blijven.
Geplaatst op zondag 25 november 2018 om 12:05
Ik las in de krant dat de Protestantse gemeente de noodklok gaan luiden voor het klimaat. Ik citeer de intro van de krant: ‘In Zutphen luidt het klokkenluidersgilde op verzoek van de PKN Zutphen zaterdag 1 december met Greenpeace de noodklok voor het klimaat. Niet alleen in Zutphen maar door het hele land wordt letterlijk de noodklok geluid. Met dit signaal roepen burgers door heel Nederland minister Wiebes van EZ en Klimaat op om een koploper te zijn op de klimaattop in Polen’. Laten de kerken maar eens de noodklok, in heel Nederland, klinken voor het ‘Geestelijk Klimaat’. Dat doen ze helaas niet en ik ben van mening dat het hard nodig is om het wel te doen zodat de mensen begrijpen waar het werkelijk om gaat in dit leven. De afgelopen commentaren waren geënt op de brieven aan de diverse Gemeenten. Dan lees je het gedrag en de wereldse invloeden door de eeuwen heen van en in de kerken. De invloed van de Commendant van deze wereld is geraffineerd groot. Laten we hopen dat de jeugd weer terugkeert naar de samenkomsten.
Geplaatst op zondag 25 november 2018 om 15:06
Er is geen andere naam (Jezus) op deze wereld gegeven waardoor wij zalig worden. Wanneer wij niet alleen op zondag naar onze voorganger of dominee luisteren maar elke dag zelf het Levende Woord eten en van het Levende Water drinken zullen wij groeien in de genade en kennis van onze Heer, 2 Petr. 3:18 tot verheerlijking van God en zullen wij een voorbeeld en zegen zijn voor onze kinderen en kleinkinderen en ieder om ons heen.
Geplaatst op maandag 26 november 2018 om 14:29
Er is ook nog een andere kant aan dit onderwerp.
De kinderen werden meegenomen naar de kerk (bapt). Jarenlang en elke week. Met de ouders.
Ze gingen naar de zondagsschool. Door de ouders gestuurd.
Ze gingen naar de Bijbelklas. Ze gingen naar de jongere en de oudere jeugd. Door de ouders gestuurd.
Ze werden gedoopt op hun belijdenis (getuigenis/geloof). Zelf vroegen ze de voorganger of hij hun wilde dopen.
Ze wilden trouwen en vroegen de voorganger of hij hen wilde inzegenen in de kerk.
maar dan….
In hun huwelijk komt NOOIT de voorganger kijken om te vragen hoe het gaat.
De auto werd voor hun huis geparkeerd en de voorganger ging naar een ouderling en zijn vrouw op visite. Bijna dagelijks.
Maar nooit even bij de jonggehuwde stellen naar binnen….
Is het begrijpelijk dat deze echtparen deze kerk de rug hebben toegekeerd?
Tot aan hun huwelijk ging alles vanuit het ouderlijk huis en uit zichzelf.
Maar daarna werd er geen aandacht vanuit de kerk besteed aan deze nieuwe gezinnen.
Er ging NIETS van de kerk zelf uit. Ik zeg de laatste tijd: de mensen hebben de kerk niet verlaten, maar de kerk heeft de mensen verlaten.
En dat is ernstig.
Intussen kunnen ze kiezen uit een legio nieuwe gemeenten. En dat is ook moeilijk.
Ik denk daarom dat er in onze tijd een bekering van het “kerk/gemeente-zijn” moet komen.
De gemeente moet weer naar de mensen toe komen.
Weduwen en weduwnaars en wezen moeten weer aandacht krijgen. En dan bedoel ik daarmee: niet alleen dat er verwacht wordt dat de alleenstaanden maar vrijwilligerswerk moeten gaan doen. Hoewel dat goed is. Maar ze moeten zelf ook aandacht/hulp en vertroosting hebben van de gemeente/kerk.
Ik hoop dat dit weer gaat gebeuren.
Geplaatst op maandag 26 november 2018 om 17:19
Ouders moeten het goede voorbeeld geven. Ze moeten het geloof voorleven zodat de kinderen er mee groot gebracht worden. Natuurlijk moeten de kinderen zelf de keuze maken om Jezus te volgen of niet. Maar het is zeer belangrijk dat grootouders en ouders zelf ook het geloof behouden. Wat een verdriet dat grootouders wordt verboden om met hun kleinkinderen het Evangelie te delen. Ouders, keer terug naar Jezus. Hij is de Waarheid en het Leven. We leven in de eindtijd. Maar nog steeds is God genadig. Nog steeds kunnen mensen zich bekeren. Wie wil nou niet die God dienen die zijn Zoon Jezus naar de aarde zond om ons te redden van de dood. Hij stierf voor onze zonden aan het kruis. En er is vergeving voor een ieder die Hem aanneemt als VERLOSSER en ZALIGMAKER. Wat een onvoorstelbare liefde. Grootouders, ouders en kinderen, neem Jezus aan. En je zult eeuwig met Hem leven.
Geplaatst op maandag 26 november 2018 om 17:28
Soms denk ik dat je bij het humanistisch verbond bent aangeland zondags, alles kan, alles mag, er wordt over politiek gepraat, er wordt met de verkiezingen in zicht advies gegeven wie men moet stemmen, en al dat politiek geklets heeft een hoop kapot gemaakt in kerken. Jaren geleden kwam je getroost nog de kerk uit, nu kom je soms vol ergernis uit de kerk, als je niet humaan bent ten aanzien van vluchteling/islam/homo dan ben je een onbarmhartig mens, dus als je ook waarschuwt voor de gevaren hiervan, dan ben je geen liefdevol mens. De kerken hebben een hoop kapot gemaakt door zich in politieke discussies te begeven. Als ik naar de kerk ga wil ik het woord van God horen, die mij vertelt, wat wel en niet goed is, en niet mooi weer speelt, en mensen naar hun ogen praat. Daarom vind ik het heel belangrijk dat mijn kinderen/kleinkinderen geloven in hun hart in Jezus Christus, en dat er in de volgende generatie jonge christenen komen, en dominees die de generatie waarschuwen over alles wat God ook verboden heeft, en niet alleen mooi weer spelen, daar heeft de jeugd van tegenwoordig meer belang bij, dan bij al dat humane geklets.
Geplaatst op woensdag 28 november 2018 om 13:59
Ik heb al de verhalen gelezen en ben er erg van geschrokken. Zelf heb ik 40 jaar in het kerkenwerk gezeten, catechisaties gegeven. Jeugdkerken opgestart. Maar helaas alles is te niet gedaan. Ik mijn kerk is de jongste (nu ga ik overdrijven) 60 jaar. Jeugd weg, geen doopdiensten, geen jeugddiensten. Op mijn vraag op een catechisatieles of er uit de Bijbel gelezen wordt, was het antwoord nee… we hebben huiswerk, de sport en noemt U maar op. Belijdenissen al 10 jaar niet meer. We hebben te weinig geluisterd naar de jeugd. Ook de middengroepen hebben geen signalen gegeven. Ook heb ik geconstateerd dat er weinig uit de Bijbel gelezen wordt. De kennis ontbreekt, maar hoe moet het nu verder? Het zal heel moeilijk worden om de jeugd terug te krijgen. Maar je moet nooit de Hoop verliezen. Maar begin met praten. Ook predikanten moeten meer luisteren naar de jongeren en dat doen ze te weinig. Zoek ze op.
Geplaatst op woensdag 28 november 2018 om 17:49
Bedankt Dirk. Een ding is zeker: bijbel lezen is als zaad dat gezaaid wordt en zal vroeg of laat wasdom geven. Toen ik jong was geloofde eigenlijk iedereen om je heen, dat was politiek correct en nu is het andersom. Je hoort er niet bij. Maar het probleem vroeger was: God is in de hemel en niet in je hart. Niet dat er geen mensen met een goed hart waren. Maar je combineerde het niet met God in je hart. Velen werden teleurgesteld in gelovigen. En God heel dicht bij je, waar je nooit in teleurgesteld werd, kenden velen niet. Over gevoel werd vaak niet gepraat. Een ver weg God. Na mijn belijdenis, over God en de Here Jezus was geen twijfel, geen verdienste maar gekregen van God, was er toch een probleem: satan wist ook dat er een God was. Er moest meer zijn. En ik vertelde dit probleem aan God. En toen ontdekte ik dat je met God kon praten, dat Hij wilde antwoorden, dat Hij niet ver weg was. Dat Hij een liefhebbende Vader was, die mijn leven leidt door lijden heen. Dus ontkennen is er niet meer bij. Maar zondigen wel, maar de Heilige Geest bonkt op je hart en de Heilige Geest is ook niet meer te ontkennen. Laat je kinderen weten: ik ben zondig, maar God is altijd betrouwbaar. En laat ze weten dat je God lief hebt met geheel je hart en dat Hij ieder kind lief heeft zonder voorkeur. Verder: vertrouw op God en bid zonder te stoppen voor je kinderen en kleinkinderen. God is getrouw.
.