Meestal zijn we niet zo blij met een woestijnperiode in ons leven. Een tijd waarin de moeilijkheden overheersen, en je soms je pijn, je verdriet, je teleurstelling uitschreeuwt naar God.
Voor de één kan het een tijd van ziekte zijn, voor de ander een ontslag, het overlijden van een geliefde, financiële problemen, psychische problemen, een op de klippen gelopen huwelijksrelatie of vult u maar in.
De woestijnperiode is soms ook een tijd van geestelijke crisis. Laten we het maar niet mooier maken dan het is. En ook als je het in Gods handen kunt geven, komt de situatie soms nog behoorlijk op je af. Als wij niet meer kunnen bidden of niet meer weten hoe we moeten bidden, kan het je troosten om te weten dat de Geest onze zwakheden te hulp komt en voor ons bidt en pleit met onuitsprekelijke verzuchtingen (Romeinen 8:26).
Het bemoedigt mij in de Bijbel te ontdekken dat zo´n woestijnperiode kan passen in Gods plan om mensen te veranderen naar Zijn beeld en sommigen klaar te maken voor nieuwe taken. Lees Hebreeën 12 maar, waar staat dat Hij het kan gebruiken om ons deel te laten krijgen aan Zijn heiligheid (Hebreeën 12:10).
De woestijn is een plaats van verbrokenheid, van getoetst worden en volledig leren vertrouwen op God. Het liefst zouden wij zo snel mogelijk willen wegrennen uit de woestijn, naar Kanaän, het Beloofde Land.
Toch kan een woestijnperiode een geestelijke zegen teweeg brengen. In ons eigen leven, maar door ons heen ook in de levens van anderen.
Misschien vinden we onszelf wel heel belangrijk: ons werk, onze gaven, onze bediening in Gods Koninkrijk of in de samenleving.
Dat kunnen allemaal afgoden geworden zijn, die de plaats van God hebben ingenomen. Al die afgoden wil Hij verwijderen uit ons leven, omdat Hij ons anders niet optimaal kan gebruiken. Daar kan Hij een woestijnperiode voor gebruiken.
Denk eens aan de woestijnperiode van Jozef. God gaf hem dromen over zijn toekomstige leiderschap. Maar de weg erheen was een weg van pijn, verraad, verwerping en gevangenschap. In die plaats van eenzaamheid in de gevangenis maakte God hem klaar voor een nieuwe taak.
Ook Mozes bracht vele jaren door in de woestijn. God wilde hem leren dat niet hij het volk kon verlossen. Dat zou God Zelf doen, maar daarvoor wilde hij Mozes wel inschakelen. En omdat Mozes al 40 jaar in de woestijn had doorgebracht, was hij de ideale leider om het volk 40 jaar door de woestijn te leiden.
Johannes de Doper was eveneens vele jaren in de woestijn. Daar maakte God hem klaar om slechts zes maanden in het openbaar op te treden. In die zes maanden liep heel het Joodse volk uit om hem te horen (Marcus 1:4), omdat Hij door God was gezonden…
De Here Jezus Zelf bracht 40 dagen door in de woestijn, waar Hij verzocht werd door de duivel. Het was een tijd van geestelijke strijd. Hij wijst ons de weg wanneer wij in de woestijn zijn en ook verzocht worden door de duivel, met de woorden: ‘Er staat geschreven…’ (Mattheus 4).
God schrikt er niet voor terug om tijd te nemen om aan ons te werken. En soms laat Hij toe dat we daarvoor een tijd in de woestijn moeten doorbrengen. Mag dit ons aansporen om, wanneer we door de moeilijkheden heengaan, juist dan in Gods tegenwoordigheid te zijn. Ook, en misschien juist dan, wanneer ons aardse huis wordt afgebroken en we weten dat we op de drempel van de eeuwigheid staan.
En ter bemoediging: De Heere Jezus gaat mee! Hij wil kracht geven en ondersteuning. U dragen en voor u zorgen. Vertrouw op Hem alleen!
Dirk van Genderen
Geplaatst op vrijdag 5 juni 2020 om 21:57
Dank u Dirk… dit zijn woorden van bemoediging. Zo mooi om zoiets te lezen.
In de woestijn is het nooit mooi en fijn en prettig, eerder moeite, angst, pijn en verdriet… maar wel dat we er nooit alleen in zijn. Juist dán is de Heere er, om te leren en om het te dragen.
Geweldige voorbeelden haalt u aan.
Onze God en onze Heere Jezus verandert nooit…
Vertrouw op Hem alleen, uw laatste woorden, daar zeg ik AMEN op.
De Genade van onze Heere Jezus om u heen Dirk, en uw dierbaren.
En voor alle broeders en zusters.
Hartelijke groeten, Esther.
Geplaatst op zaterdag 6 juni 2020 om 19:58
Een woestijnperiode had ik in de zestiger jaren. Als je – zoals ik – Psalm 1 met “alles wat hij onderneemt gelukt” hoog in het faandel hebt staan, dan begrijp je er niets meer van, als alles wat je onderneemt bij je handen afbreekt. Onze tweede baby was overleden, mijn baas balanceerde op her randje van faillissement, de gezondheid van ons eerste kindje was erg slecht…..
Nu kenden we vrij goed de secretaresse van Corrie ten Boom. Zij organiseerde voor ons een gesprek met Corrie ten Boom op haar flat in Soestdijk. Zij hoorde mijn verhaal geduldig aan. Ik kreeg het beste antwoord van mijn leven: “Er staat OOK geschreven: wie zijn kruis niet opneemt, kan Mijn discipel niet zijn!” Als er iemand op de wereld het recht had om te spreken over “je kruis opnemen”, dan was Corrie ten Boom dat wel. Ik leerde bij haar voor de rest van mijn leven, om mijn omstandigheden te aanvaarden zoals ze zijn en steeds weer voor “ALLES” te danken. Steeds weer blijven danken onder alle omstandigheden, deed mijn hele leven veranderen! Het werd de basis in mijn leven, die alle tranen en verdriet deed veranderen in kracht en zegen!! Of daar een geheim achter zit weet ik niet. Ik ben er van overtuigd, dat je als je zelf geen woestijnperioden in je leven hebt gekend, dat je dan ook anderen niet tot troost kan zijn!
Geplaatst op zaterdag 6 juni 2020 om 20:30
Zoveel moeiten en zorgen, voor de gelovigen, maar zeker ook voor Israel.
Voor Israel mag ik u aanbevelen: lees Jesaja 41:8-20.
Gods antwoord op al hun noden, dit gaat heden in vervulling!
Geplaatst op zaterdag 6 juni 2020 om 20:58
In de Thessalonicenzen brief staat: Dank God in alles. Je hoeft niet voor alles te danken.
Ten tijde van de zorgen wordt u opgeroepen om God te danken en Hem te vragen om uitkomst.
Want de Heere zal uitkomst geven, Hij die elke dag zijn gunst ons geeft.
Geplaatst op zaterdag 6 juni 2020 om 22:32
Ik ga even in op uw woorden in de rest van uw weekbrief, nl over openluchtdiensten. Dit zou heel goed mogelijk zijn, daar men buiten veel minder – bijna geen – kans op besmetting heeft. Waarom wordt dat niet massaal georganiseerd?
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 8:13
Beste Jedidja,
Benader je voorganger, pastor, dominee,
Leg je idee voor. Als hij bewilligt kan je het samen organiseren, de openluchtsamenkomst.
En anders kan je zelf een oproepje op facebook zetten.
Je medegelovigen lokaal per mail benaderen.
En zelf kan je al biddend nadenken hoe je zo’n bijeenkomst veilig vormgeeft.
Kortom: laten we opstaan en schitteren voor onze Heiland, Hij is al onze lof en dank waardig.
God geve je wijsheid.
Shalom, Wim
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 8:35
Over de openluchtdiensten, waarover u in de Nieuwsbrief schrijft: In Rotterdam is dat moeilijk. Veel te dichte bebouwing. En parken zijn vaak moeilijk te bereiken voor minder validen. En er zijn veel hangjongeren aanwezig. Ik denk dat dit in andere grote steden ook meespeelt. Mondkapjes zijn vreselijk. Hoe moet dat met zingen? Zelf weiger ik een kapje te dragen, omdat ik door indertijd een bijna dodelijke longinfectie, meer dan de helft van mijn longcapaciteit kwijt ben. Ik kan mijn neus echt niet bedekken, dan kom ik in ademnood. Verder zou het PRACHTIG zijn als er openluchtdiensten zouden komen. Vele jaren geleden werden dat ‘hagepreken’genoemd.
Verder wens ik U Dirk en alle lezers Gods rijke zegen. En ik spreek de zegen uit over Israel.
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 12:38
Hartelijk dank voor uw bemoedigende brief.
Dikke knuffel voor Kees Jan!
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 13:27
Wat belangrijk is? Dat we ons vernederen willen. Sarai haar slavin was Hagar en werd zwanger van Abram. Is te lezen in Genesis 16. Uit deze zwangerschap werd een zoon geboren, genaamd Ismael, die tot een groot volk is geworden. Nadat Hagar in verwachting was, ging ze haar meesteres te beschimpen. Daardoor werd ze de woestijn ingestuurd. Doch bij de bron verscheen haar de Engel. Welke haar de naam Ismael bekend maakte, en gebood terug te keren naar Sara. Zodat ze zich kon schikken onder Sara. Soms leiden wegen Gods door een woestijn heen. En mogen we er ook weer sterker uit tevoorschijn komen ook.
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 14:15
Ook deze periode als gemeente zonder zichtbare gemeente is een woestijnperiode, zeker voor alleenstaande. Openluchtdiensten zou zeker waardevol zijn, maar niet met 1.5 meter afstanden. Dat lijkt me toch een beetje te veel. Hoe ver moet de spreker dan wel niet staan verwijderd van de gemeente? Ook niet dicht op elkaar, maar gewoon een kleine ruimte van één persoon, dan heb je tenminste nog een idee dat je één gemeente bent. Daarbij ben ik het ook eens met Kees. Ook een tijd dat wij als gemeente van de Here Jezus Christus mogen – ja moeten – laten zien, dat hoe dan ook, de onderlinge liefde tot elkaar hoog in het vaandel blijft staan.
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 14:33
Wij mogen de Heere God dankbaar zijn voor de regen die de afgelopen dagen is gevallen. Laten wij ook blijven bidden voor meer regen in de komende maanden, want de droogte is met de regen van de afgelopen dagen nog niet opgelost.
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 19:19
Ja, met dank aan de Here, voor de regen. Gebed verhoord. Wat was het droog. De bossen en ook onze tuinen waren stoffig en droog. En voor de zaai- en planttijd was het ook zo nodig dat er regen kwam.
Maar het is nog niet genoeg, we mogen blijven bidden en danken. De Here hoort en verhoort.
En wat de hagenpreken betreft, is het, het goede jaargetijde. Laten we creatief zijn.
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 19:38
Mag ik via deze weg om gebed vragen t.a.v. alleenstaande mensen met een psychiatrische stoornis, zoals ikzelf, die momenteel al maanden lang geen leven meer hebben, omdat wegens de lock down, hun stoornis verergerd is. Mede voor de mensen in de verzorgingshuizen, die ook geen leven meer hebben, daar hun dierbaren, ze al maandenlang niet meer mogen bezoeken. Ze kwijnen weg en sterven zelfs van eenzaamheid… Onmenselijk! Deze mensen worden nog liever ziek, dan dat ze hun dierbaren niet meer op bezoek mogen krijgen. Ja, menigeen wenst zelfs graag dood te zijn in deze vreselijke situatie…
Geplaatst op zondag 7 juni 2020 om 22:04
beste Dirk, ik heb een vraag, geen kritiek. De moeder van Melissa liet abortus plegen, dacht dat de baby gedood was maar moet toch gemerkt hebben dat het kindje nog leefde, de baby werd wel na 6 maanden geboren . Melissa dus. Nu hoort ze van de biologische moeder dat die 30 jaar gedacht heeft dat de abortus “geslaagd” was. Hoe kan dat of lees ik dit verkeerd?
Geplaatst op maandag 8 juni 2020 om 9:29
Dank je wel Dirk, voor je altijd bemoedigende nieuwsbrieven. En dat je dat denk ik ook kunt doen, omdat je toch zelf ook moeilijke tijden hebt gekend. Ik wens je Gods Zegen toe, voor jezelf en je gezin.
>>En dat je nog veel brieven mag schrijven!<<
Eén vraag:
Waar staat dat de bediening van Johannes de Doper slechts 6 maanden duurde?
Geplaatst op maandag 8 juni 2020 om 10:31
Reactie Dirk van Genderen:
Beste Lenie, zover ik weet, gebeurde die abortus onder narcose, omdat de zwangerschap al ver gevorderd was en hebben degenen die de abortus uitvoerden voor haar verzwegen dat het kindje nog leefde.
Geplaatst op maandag 8 juni 2020 om 11:25
Via deze weg wil ik ook om gebed vragen voor mensen met psychische problemen. Ikzelf kamp er ook mee, en begrijp de reactie van Willy. In dit alles probeer ik staande te blijven door Gods beloften, maar soms is dat heel moeilijk omdat er allerlei andere gedachten je onderuit willen halen. Het is een zeer heftige strijd. Ik bid om Gods Geest en Zijn nabijheid. Bid dat we staande mogen blijven! Ik kamp met ernstige psychische ziekte, volledige afkeuring van werk, en eenzaamheid en de tegenstander is constant bezig mij onderuit te halen. Ik geloof dat gebed een machtig wapen is in deze strijd!
Geplaatst op maandag 8 juni 2020 om 11:31
Er is een film over dit verhaal, of zo’n verhaal.
Die baby is door de toen dienstdoende verpleegster gered.
Dank Dirk, weer voor deze opbouwend weekbrief.
God zegen!
Geplaatst op maandag 8 juni 2020 om 19:41
Tina heel veel sterkte, en bid dat er op een dag rust mag komen in jouw eenzame strijd, blijf hopen, en bidden, maar het komt goed, ook al is nu alles duister, misschien is deze tekst wat voor jou, Jesaja 50 vers 10: ‘Wie onder U vreest den Here, wie hoort naar de stem van zijn knecht? Wanneer hij/zij in diepe duisternis wandelt, van licht beroofd, vertrouwen hij/zij op des Heren en vertrouwen op zijn God.’ Tina, dat Gods overwinnende zegen op jou mag rusten, dat bid ik jou toe, en allen die door psychische ziekte een vreselijk lijden hebben.
Geplaatst op donderdag 11 juni 2020 om 21:32
In de woestijn, dat is verre van gemakkelijk, we worden beproefd en verzocht, er lijkt geen einde aan te komen en toch, jùist in zo’n woestijnperiode leren we onze levens en zingevingslessen. Waarom leef ik? Waar is dit allemaal goed voor? Waar ga ik heen enz. enz. We worden stilgezet en bepaald wie wij zijn… en tòch voorziet Jahweh, de Heere God in voedsel, voor ons lichaam – zoals de kwakkels en manna destijds- voedsel voor onze ziel en ook in geestelijke zin, we weten hoe ‘Klein’ we zijn, hoe kwetsbaar… We hoeven ons niet beter, anders of slechter voor te doen, want onze Schepper kent ons, dus mogen wij met àlles bij Hem komen, we hoeven nìets te verbergen. Hij wil ons juist vrij maken en de waarheid maakt vrij. Meestal hebben mensen niet zo’n goed en zuiver zelfbeeld en vinden zichzelf soms waardeloos, niet goed genoeg, voelen zich nèrgens thuis of zijn niet echt welkom bij de ander. Bij onze Vader in de hemel ben je ècht thuis, je mag bij Hem komen zoals je bent, wees stil, Hij hoort jou, stort je hart maar helemaal uit voor Zijn aangezicht, ongestoord en zonder reserves, zonder angst, zonder bang te zijn om afgekeurd te worden of veroordeeld (dat doen de mensen al).
Zonder schroom mag je naderen tot Zijn genadetroon, ongeacht jouw omstandigheden, in diepe depressie, schuldgevoelens, psychische nood, verdriet, een woestijngevoel waar maar geen doorkomen aan lijk. Weet dan dat er een Herder is die op jou wacht, je hebt Jeshua, Jezus nodig, die precìes weet wat je doormaakt. Hij zocht vaak bewust de stilte op, om dichtbij zijn Vader te zijn en dàt is nou juist geestelijk voedsel, de wereld laten voor wat het is en veilig bij Jezus! een plekje zoeken/of creëren waar je bent en waar je je veilig voelt en àlles aan Hem geven, dan ontvang je rust, een oase van rust. Ik denk aan Psalm 23, u ook? Laten we deze Psalm rustig lezen.
Hartelijke groet, shalom