We leven in adventstijd, richting de kerstdagen. Advent is uitzien, verwachten. Wat is uw, jouw diepste wens voor Kerst? Samen kunnen zijn? Een (tijdelijke) versoepeling van de coronaregels? Gezelligheid? Lekker eten? Voor één keer weer met z’n allen naar de kerk? Een persoonlijke ontmoeting met de Heere Jezus? Dat willen we toch allemaal… Tegelijk roep ik het u toe, zoals veel christenen in de eerste eeuwen deden: ‘Maranatha, onze Heere, kom!’

Ik zou het heel fijn vinden om tijdens de kerstdagen weer een keer met de hele gemeente samen te komen voor een ontmoeting met elkaar en met de Heere en daarna gezellig met de familie bij elkaar zijn. Maar alles zal anders zijn deze Kerst. Het wordt wellicht een stille Kerst. Laten we de stilte gebruiken tot geestelijk voordeel, geestelijke zegen.

Soms voel ik me als Johannes op Patmos. Hij was verbannen naar dat eiland, in quarantaine zou je kunnen zeggen, in geestelijke quarantaine. Ik ben vaak thuis de laatste maanden, verschillende spreekbeurten zijn vervallen, met name door-de-weeks. Het dagelijkse leven is stil geworden.
Gelukkig kan ik genieten van de stilte. Ik mag leren om in de stilte alleen te zijn met de Heere, maar ik ervaar ook dat dat niet vanzelf gaat. Het helpt soms om heel bewust de Bijbel te gaan lezen, te gaan bidden of naar een lied of een preek of lezing te luisteren. En in de stilte wil de Heere tot ons spreken.

Talloze voorbeelden in de Bijbel laten dit zien. In de nacht sprak de Heere tot de jonge Samuel. Hij sprak tot Mozes in de stilte van de woestijn, evenals tot Johannes de Doper. Tot Paulus sprak hij in de gevangenis. En tot Johannes op het eiland Patmos, om enkele voorbeelden te noemen.  

Spreekt de Heere wel eens tot u, tot jou? Ik bedoel niet via een hoorbare stem, hoewel ook dat kan, maar door Zijn Woord, de Bijbel, of door een overtuiging in uw hart.
‘Ik zal horen, wat God, de HEERE, spreken zal, want Hij zal tot Zijn volk en tot Zijn gunstelingen van vrede spreken,’ klinkt het in Psalm 85:9. En als je weet dat Hij tot je spreekt, door Zijn Woord of door de Heilige Geest, dan kun je Zijn stem maar beter gehoorzamen.

Heeft u een plekje, in huis of misschien wel buiten, om stil te worden voor de Heere en naar Hem te luisteren? Een rustig plekje waar u alleen kunt zijn met God. Zoals de Heere Jezus in Mattheüs 6:6 zegt: ‘Maar u, wanneer u bidt, ga in uw binnenkamer, sluit uw deur en bid tot uw Vader, Die in het verborgene is; en uw Vader Die in het verborgene ziet, zal het u in het openbaar vergelden.’

Dat gaat meestal niet vanzelf, bij mij niet, tenminste. Misschien kent u het gevoel wel dat u soms geen contact met Hem kunt krijgen. Zou dat kunnen komen omdat we niet de rust en de tijd nemen om tot Hem te gaan en met Hem om te gaan?
Mattheüs 6 wijst de weg naar intimiteit met de hemelse Vader. Hij ziet in het verborgene en Hij wacht daar op u. Hebt u zo’n plekje, waar u alleen met Hem bent? Een gebedsplaats, een meditatieplekje, waar u Hem ontmoet.

Die plek is noodgedwongen misschien wel uw ziekenhuisbed, of de gevangenis, zoals ooit voor Jozef en Paulus. Wanneer stormen ons leven treffen, komt het erop aan dat we zo’n ‘geheime’ plek hebben. Een plaats waar we Hem ontmoeten, met Hem spreken en naar Zijn stem luisteren. Plechtig belooft Hij in Mattheüs 6:6 dat Hij daaraan Zijn zegen wil verbinden.

Het is goed om als gemeente samen te komen – hoewel dat nu helaas maar beperkt kan – en om als gezin samen de Heere te zoeken en te dienen, maar het is ook absoluut noodzakelijk om ook zélf tijd met Hem door te brengen. Dat wil Hij zegenen.
Dat kan een plekje in uw huis zijn, maar misschien is het voor u wel ergens buiten in de natuur, bij een boom of achter in de schuur. Ik herinner me dat ik ooit bij een boer was, met een oude grupstal, die mij meenam naar een hoekje achterin de stal, bij een paar stropakken. ‘Kijk,’ zei hij, ‘dit is het plekje waar ik met de Heere spreek, Zijn woord lees, naar Hem luister en tot Hem bidt.’
Voor de Heere Jezus was dat plekje de Olijfberg, waar Hij vele nachten doorbracht met Zijn hemelse Vader. En voor Mozes was het op de berg. En soms moest hij lang wachten en eerst helemaal stil worden voordat God tot Hem sprak.

Het kan wel eens zijn dat we een tijd tegemoet gaan waarin God mensen zoekt die hebben geleerd Hem in de binnenkamer te ontmoeten en die het diepe verlangen hebben in Zijn nabijheid te zijn. Daniël was zo iemand. Hij had geleerd drie keer op een dag de Heere te ontmoeten. Later koos God juist hem uit om cruciale eindtijdboodschappen te ontvangen en door te geven. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat wij die tijd ingaan die Daniël al heeft voorzien.

Ook nu is Hij op zoek naar Daniëls die Hem kennen en door Hem kunnen worden ingeschakeld. Om mensen de weg te wijzen, te troosten, te bemoedigen, voorbede voor hen en voor onszelf te doen, ons te verootmoedigen en Zijn aangezicht te zoeken. Omdat we niet zonder Hem kennen, de Heere Jezus, Die we zo lief hebben, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. Hem komt alle eer, lof en aanbidding toe, tot in eeuwigheid. Geprezen zij Zijn heilige Naam!

Dirk van Genderen