‘…al wat waar is, al wat eerbaar is, al wat rechtvaardig is, al wat rein is, al wat lieflijk is, al wat welluidend is… (Filippenzen 4:8). Het is alweer jaren geleden dat deze Bijbelwoorden mij werden voorgehouden op de Evangelische School voor Journalistiek. ‘Laat deze woorden je richtlijn zijn in je hele verdere leven, bij alles wat je schrijft en wat je spreekt’, klonk het. Deze woorden kwamen mij opnieuw in gedachten toen ik afgelopen week naar de felle debatten keek in de Tweede Kamer. Het ging er vaak heftig aan toe. Te heftig, meen ik, als ik deze Bijbelwoorden ernaast leg.

In een paar weken tijd is het politieke landschap totaal veranderd. Normen van fatsoen lijken vervlogen te zijn. Hoe harder, hoe beter. Onze volksvertegenwoordigers zouden ons toch het goede voorbeeld moeten geven. Niet dus. Haal je voet van het gaspedaal, zou ik tegen iedereen in de Tweede Kamer willen zeggen.
En jazeker, het helpt niet als er veel wordt vergeten en wanneer gemaakte fouten niet worden erkend. Ik neem het niet op voor wie dan ook, maar een fout mag je kennelijk niet meer maken. Vergeving? Daar doen we in dit land niet meer aan! Er moet bloed vloeien. Hoezo?

Over de Heere Jezus zegt 1 Petrus 2:23 – ‘Die, toen Hij uitgescholden werd, niet terugschold, en toen Hij leed, niet dreigde, maar het overgaf aan Hem Die rechtvaardig oordeelt.’

Er is de afgelopen jaren veel misgegaan in dit land, mede door toedoen van de overheid. Tienduizenden mensen zijn er de dupe van geworden. Twee woorden zeggen alles: Belastingdienst en Kindertoeslagaffaire. Hulde voor Kamerleden die zich inzetten om de onderste steen boven te krijgen!
De dader is bekend. Mark Rutte, in de overtuiging van velen. Hij staat voor alles wat verkeerd is gegaan. Hij moet hangen, hij moet weg, nooit meer een kabinet Rutte, opnieuw beginnen. Ja?

Is er een uitweg uit het huidige wantrouwen? In het debat over een nieuwe Kamervoorzitter zag je dat de emoties nog zeer licht ontvlambaar zijn. Er moet rust komen, vertrouwen. De Tweede Kamer kiest nu voor een 79-jarige ‘wonderdokter’. Een alleskunner. Hij moet ons land redden.
Het is goed om een rustpauze in de lassen, te werken aan herstel van vertrouwen en te verkennen wat de mogelijkheden zijn voor een nieuw kabinet.

Hiernaast kies ik nog voor een andere weg. De weg van verootmoediging, de weg van gebed. Ook het afgelopen jaar is er al veel gebeden voor onze overheid en voor onze politici. God hoort onze gebeden en wellicht in Zijn hand al zichtbaar in de huidige verwarring, om dingen aan het licht te brengen.
Vorige week vroeg ik u uw gedachten met mij te delen. Ik ervaar dat de nood in ons land groot is, onderliggend ook geestelijke nood.

Enkele jaren geleden, in een periode van grote droogte, gingen we met enkele tientallen lezers van de Nieuwsbrief in gebed. Uit uw reacties proef ik verlangen en noodzaak om zoiets nu weer te doen, alleen de vraag is: hoe. In een grote ruimte, in de open lucht, via internet, persoonlijk thuis, op een vastgesteld tijdstip, zodat we toch gelijktijdig kunnen bidden…
Het lijkt nog te vroeg om nu al ergens een locatie af te spreken. Mogelijk kan dat wel in de loop van het voorjaar. En dan ergens in de buitenlucht.

Laten we ons vanaf nu ons land en onze politieke leiders in gebed opdragen aan de Heere. In verootmoediging, in schuldbelijdenis. Maar ook in verwachting. Laten we de hoop niet verliezen, de moed niet opgeven.
Misschien redt de huidige informateur de formatie van een nieuw kabinet, maar er is meer nodig. Als land, als volk hebben we de Heere Jezus nodig. Alleen Hij kan ons geestelijk redden.

Als vertegenwoordigers van ons volk mogen wij tot de Heere naderen. In volle vrijmoedigheid. De woorden uit 2 Kronieken 7:14 staan mij hierbij voor ogen.
‘En Mijn volk, waarover Mijn Naam is uitgeroepen, in ootmoed buigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zij zich bekeren van hun slechte wegen, dan zal Ik vanuit de hemel horen, hun zonden vergeven en hun land genezen.’

En zeker, deze woorden worden allereerst tot Israel gesproken, maar de Heere spreekt ze ook tot ons. Gaat u mee, deze weg…?

Dirk van Genderen