De eerste zondag na Pinksteren is het de Zondag voor de Vervolgde Kerk. Te vaak vergeten wij onze vervolgde broeders en zusters. Soms worden we daar ruw aan herinnerd, zoals afgelopen Pinksterzondag, toen bij een aanslag op een kerk in Nigeria tientallen kerkgangers om het leven kwamen. Dan bidden we weer een paar dagen voor hen, maar een week later zijn we het vaak alweer vergeten.

Vervolgde christenen in gebed. (Foto: Under Caesar’s Sword)

Eén van de landen waar de situatie voor christenen verslechtert, is China. Een Chinese christen, die vrijkwam uit de gevangenis, vertelt dat hij in de gevangenis de Bijbel uit zijn hoofd leerde. Niet dat hij een Bijbel had in de gevangenis, maar hij gebruikte teksten van de Bijbel op kleine papiertjes die de gevangenis werden binnen gesmokkeld. ‘Wat verborgen in je hart zit, kunnen ze nooit van je afnemen,’ merkt hij op. ‘Die Bijbel is veilig.’

Wayne Cordeiro, voorganger van de New Hope Christian Fellowship in Honolulu, Hawaii, bezocht China om er christelijke leiders te trainen. Het maakt indruk wat hij in ‘The Christian Post’ over zijn reis vertelt.
Een dertien uur lange treinreis hadden de 22 christenen uit de provincie Hunan ervoor over om de leiderschapstraining bij te wonen. Van de 22 aanwezige christenen hadden er 18 gevangen gezeten om hun geloof.

‘Als we nu worden opgepakt, wat gebeurt er dan,’ vroeg Cordeiro aan die Chinese christenen.
‘Dan worden we binnen 24 uur gedeporteerd en gaan we drie jaar de gevangenis in,’ was hun reactie.

Toen Cordeiro zijn training wilde beginnen, realiseerde hij zich dat er maar vijftien Bijbels waren, zodat er voor zeven aanwezigen geen Bijbel was.
‘Ik vroeg hun 2 Petrus 1 op te zoeken. Eén van de aanwezigen, een vrouw, gaf haar Bijbel aan de persoon naast haar. Ik vroeg me af waarom ze dat deed, maar al snel ontdekte ik dat. Zij kende de hele eerste Petrusbrief uit haar hoofd. “In de gevangenis heb je tijd genoeg om delen van de Bijbel uit je hoofd te leren”, vertelde ze.’

‘Hadden ze dan uw Bijbel niet in beslag genomen?’
‘O, zeker, alles wat met het geloof te maken had, hadden ze afgepakt, maar op papier geschreven Bijbelgedeelten werden de gevangenis binnen gesmokkeld en verstopt voor de cipiers. Dan leerden wij die Bijbelgedeelten zo snel mogelijk uit ons hoofd, omdat we die geschreven teksten weer kwijt zouden zijn als ze werden ontdekt. En als het in je hoofd en in je hart zit, kunnen ze het nooit meer van je afpakken.’

Aan het einde van de driedaagse training vroeg één van de Chinese christenen aan Cordeiro: ‘Wilt u bidden dat we op een dag zullen zijn zoals u bent?’
‘Ik keek naar hem,’ vertelt de voorganger uit Hawaii. ‘Ik doe dat niet, reageerde ik. Jullie kwamen met de trein hierheen, dertien uur waren jullie onderweg. Als mensen in ons land meer dan een uur moeten reizen, komen ze al niet.’

‘Jullie zaten hier drie dagen op een houten vloer. Als in mijn land mensen langer dan 40 minuten naar een lezing of een preek moeten luisteren, vinden ze het al te lang en stappen ze op. En als er geen goede stoelen zijn en geen airconditioning, komen ze de volgende keer niet meer terug.
In mijn land zijn er in ieder christelijk gezin minstens wel twee Bijbels, die vaak niet eens worden gelezen. Bij jullie hebben veel christenen niet eens een eigen Bijbel en leren ze de Bijbel uit hun hoofd van stukken Bijbeltekst die ze even mogen gebruiken. Ik zal niet bidden dat jullie net zo worden als wij, maar ik wil bidden dat wij zo worden als jullie.’

Het aantal christenen in China wordt geschat op meer dan 100 miljoen, van wie er zo’n 30 miljoen naar geregistreerde kerken gaan. Met name de Chinese christenen die naar niet-geregistreerde kerken gaan, hebben een sterke drang om het Evangelie door te geven aan degenen die de Heere Jezus nog niet kennen. En zeker, ze staan niet te juichen over de vervolging, maar ze beseffen: vervolging hoort bij het geloven in de Heere Jezus. En soms hoor je het in de getuigenissen dat ze zich erover verheugen deel te mogen hebben aan het lijden van de Heere Jezus.

Hoe is dit bij ons in het ‘vrije’ Westen? Kennen wij iets van deze bereidheid? Daar hebben we de genade van de Heere Jezus voor nodig, jazeker. Een genade die Hij ook wil schenken, daar getuigen onze vervolgde broeders en zusters van.
In de loop van de jaren heb ik het voorrecht gehad christenen te mogen ontmoeten die jarenlang (zwaar) waren vervolgd en gemarteld. We kunnen zoveel van hen leren. Ik noem een paar punten.

1. Hun grote liefde voor de Bijbel, het Woord van God.
2. Hun intense liefde voor de Heere Jezus.
3. Een grote bewogenheid met allen die de Heere Jezus nog niet kennen, ook voor hun vervolgers.
4. Een krachtig gebedsleven.

Onze vervolgde broeders en zusters vragen ons niet in de eerste plaats om te bidden om meer vrijheid in hun land, maar of de Heere hun genade wil schenken om Hem trouw te blijven. Ondertussen blijf ik bidden om meer vrijheid voor mijn vervolgde broeders en zusters, onder meer in Noord-Korea, China en Nigeria.

Laten we ons met hen verbonden blijven voelen, voor hen blijven bidden. Weet u dat zij voor ons bidden? Ze bidden dat wij trouw zullen blijven aan de Heere en Hem niet vaarwel zullen zeggen.

Dirk van Genderen