Columnist, publicist, spreker
In vroeger eeuwen werden er in tijden van nood door de overheid bidstonden en gebedsdagen uitgeschreven, en werd het volk opgeroepen tot verootmoediging en gebed om tot de Heere te roepen om genade, om ontferming. Nu de overheid dat niet meer doet, is het de hoogste tijd dat de kerken oproepen ons voor de Heere te verootmoedigen. We worden stilgezet en de Heere spreekt. Horen we Zijn stem nog wel? Hij roept ons, kerk en volk, op tot verootmoediging, tot bekering, tot terugkeer naar Hem.
Deze week wil ik u een Bijbelstudie meegeven, een paar verzen uit Romeinen 8, waardoor de Heere mij afgelopen week bemoedigde. Wellicht wil Hij ook u erdoor bemoedigen.
Het is gemakkelijk om God te eren, te loven en te prijzen als alles in ons leven goed gaat. Maar het is veel moeilijker om dat te doen wanneer het ons tegenzit, wanneer dingen anders verlopen dan we zouden willen, wanneer er lijden, pijn, ziekte, verdriet en tegenslagen in ons leven komen.
We denken vaak dat we God alleen eren wanneer we Hem danken, maar we eren Hem ook wanneer we tot Hem roepen vanuit onze nood.
Het is wonderlijk om te zien hoe God mensen roept en inschakelt in Zijn dienst. Wellicht kent u er iets van uit uw eigen leven. Deze week leerde ik de Iraanse christen Hormoz Shariat een beetje kennen. Het bracht mij tot de aanbidding van de Heere: Wonderlijk bent U! Ter bemoediging zijn getuigenis. En hij vertelt over het geheim van de opwekking in Iran.
Het jaar 2020 wil ik graag afsluiten in de vorm van een gebed. Bidt u mee?
Een vreemde titel, denkt u misschien. U hebt gelijk, maar het zal u wel duidelijk worden. Een lezer van de Nieuwsbrief vertelde mij deze week dat hij geraakt was door een Bijbelgedeelte uit Maleachi 3. Laten we dat vaker doen, elkaar bemoedigen met Bijbelwoorden waarmee de Heere tot ons spreekt. Wie weet, wil Hij daardoor ook tot die ander spreken. En door deze verzen heen schijnt er een heldere lichtstraal naar Kerst en naar de wederkomst van de Heere Jezus.
Altijd moet de Heere Jezus Christus centraal staan. In ons leven, ons spreken, ons schrijven. Dat wordt mij steeds duidelijker. Als ik spreek of schrijf over de eindtijd, wil ik Christus centraal stellen. Als het gaat over Israel, moet Christus centraal staan. Altijd. Niet de eindtijd, niet Israel, niet de Heilige Geest of wie of wat dan ook, maar Hij. Christus alleen. Zoals Mattheus 17:8 het zegt: ‘Zij zagen niemand dan Jezus alleen.’ En wie de Zoon eert, eert ook de Vader.
We leven in adventstijd, richting de kerstdagen. Advent is uitzien, verwachten. Wat is uw, jouw diepste wens voor Kerst? Samen kunnen zijn? Een (tijdelijke) versoepeling van de coronaregels? Gezelligheid? Lekker eten? Voor één keer weer met z’n allen naar de kerk? Een persoonlijke ontmoeting met de Heere Jezus? Dat willen we toch allemaal… Tegelijk roep ik het u toe, zoals veel christenen in de eerste eeuwen deden: ‘Maranatha, onze Heere, kom!’
Er moet mij iets van het hart, deze week. Iets waar ik steeds vaker tegenaan loop. Iets dat mij pijn doet. En ik vermoed dat die pijn ook in de hemel wordt gevoeld. Dat betreft de verschillen in opvattingen onder christenen. Verschillen van inzichten die dwars door kerken en gemeenten heen lopen. Soms dwars door gezinnen en huwelijken heen. Wat kunnen we onverdraagzaam zijn naar elkaar toe. Terwijl de Heere ons in Zijn Woord juist aanspoort om verdraagzaam te zijn en elkaar vurig lief te hebben.